«Κάποιες φορές από μια αλήθεια που πονάει, είναι πιο εύκολο να δεχτούμε μια αλήθεια στα μέτρα μας»
Έχοντας στο ενεργητικό της ήδη δεκαοχτώ βιβλία, η Νατάσα Γκουτζικίδου μάς μιλά για αλήθειες, όχι βολικές, μα καθάριες, πραγματικές στο τελευταίο της μυθιστόρημα που τιτλοφορείται «Το τελευταίο χαρτί» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.
Είναι ένα μυθιστόρημα που μιλά για το μαγικό κόσμο του βιβλίου, για τη σκοτεινή πλευρά των εκδόσεων, για τα εμπόδια και τις προκλήσεις που καλείται ένας συγγραφέας να αντιμετωπίσει, παίζοντας κάθε φορά το τελευταίο του χαρτί.
Με λόγο άμεσο και ταυτόχρονα μεστό, η συγγραφέας μάς μεταφέρει σε μία πραγματικότητα που εκπλήσσει το αναγνωστικό κοινό μα παράλληλα προβληματίζει αφού υπάρχουν πολλά κακώς κείμενα στον κατά τα άλλα φανταχτερό κόσμο του βιβλίου και της συγγραφής.
Η ειλικρίνεια που χαρακτηρίζει τη συγγραφέα αποτυπώνεται και στις σελίδες της ιστορίας της. Μιλά για την ομορφιά της συγγραφής και τα υπέροχα δώρα που φέρνει σε κάθε δημιουργό της, γιατί το γράψιμο είναι ταξίδι.
«Είναι μια εσωτερική φωνή που κατευθύνει τα βήματά σου. Σου λέει πού να πας, πότε να πας κι εσύ ακολουθείς. Ένα ταξίδι είναι, ρε φίλε».
Η αφηγηματική της ροή είναι γρήγορη, με ανατροπές σε καίρια σημεία της ιστορίας ενώ οι διάλογοι των ηρώων φέρνουν τον αναγνώστη ακόμα πιο κοντά στη Ναταλία και τον Ερρίκο αλλά και σε κάθε συγγραφέα. Η ιστορία ουσιαστικά απομυθοποιεί τον εκάστοτε συγγραφέα, που παρά την όποια αναγνωρισιμότητα μπορεί να έχει, παραμένει ένας άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι και έρχεται αντιμέτωπος με μια καθημερινότητα που αγγίζει κι εμάς τους ίδιους.
Η Νατάσα Γκουτζικίδου δεν χαρίζεται στους ήρωές της, παρά τους φέρνει αντιμέτωπους με την ευθύνη των επιλογών τους. Χωρίς ιδιαίτερη σκέψη αποφασίζουν να πουλήσουν οι ίδιοι τα βιβλία τους στα φανάρια ρισκάροντας την εικόνα που έχουν δημιουργήσει ήδη στο αναγνωστικό τους κοινό. Ένα ταξίδι αυτογνωσίας και ωριμότητας, που περνάει μέσα από το θυμό, την αγανάκτηση, τον ανταγωνισμό, τη μοναξιά, τη συνειδητοποίηση, τη συγχώρεση, τον έρωτα.
Είναι ένα από τα μυθιστορήματα που θέλεις να επιστρέφεις για να το ξαναδιαβάσεις για την αμεσότητα και τις αλήθειες του. Γεμάτο σημεία αναφοράς που σημειώνεις στις σελίδες του και ξαναγυρίζεις για να σου θυμίσουν πως στη ζωή οι προκλήσεις θα σε φέρουν αντιμέτωπο με «Το τελευταίο χαρτί».
«Αριστουργήματα μπορεί να γράψει μόνο εκείνος που δε φοβάται να συγκρουστεί με το κατεστημένο»
Μία τέτοια συγγραφέας είναι η Νατάσα Γκουτζικίδου, που δεν φοβάται να μιλήσει για αλήθειες που ντύνουν τον χώρο του βιβλίου με τα ζωηρά χρώματα μιας πραγματικότητας λιγότερη γνωστής σε πολλούς από τους αναγνώστες. Κι είναι αυτή η αλήθεια που κάνει το «Τελευταίο χαρτί» της ένα αριστούργημα.
Καλοτάξιδο στις καρδιές του αναγνωστικού κοινού.
