Η απώλεια για τον καθένα μας ξεχωριστά είναι ένα διαφορετικό αίσθημα. Υπάρχουν εκείνοι που αποχαιρέτησαν τον άνθρωπο τους, κι εκείνοι που δεν πρόλαβαν.
Κι εγώ δεν πρόλαβα να αποχαιρετήσω τα μάτια σου που κάθε φορά τα 'βλεπα να λάμπουν. Έλαμπαν από λαχτάρα να με δουν, να με ακουμπήσουν έστω για λίγο, για κάποια λεπτά, ίσως και για αιώνες αν μπορούσαν.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά τα μάτια, μα ούτε και το γέλιο σου. Δεν θα μπορέσω να βρω ποτέ κάποιο να του μοιάζει μα ούτε και το θέλω. Γιατί για μένα ήσουν και θα είσαι ένα ξεχωριστό κομμάτι της ζωής μου που πλέον δεν θα μπορώ να το ακούω, να το αγγίζω, μα θα μπορώ να του μιλάω και να το νιώθω οποιαδήποτε στιγμή το θελήσω. Και ξέρω γλυκιά μου, πως θα 'σαι εκεί για μένα όπως ήσουν και τότε, δεν θα αλλάξει τίποτα παρά μόνο ο τρόπος επικοινωνίας μας.
Ελπίζω να μας βλέπεις και να χαίρεσαι, να γελάς με τη ψυχή σου και τα μάτια σου να μην δακρύζουν πια. Όταν ανταμώσουμε ξανά να' ναι με τα ωραία μας τα αστεία.
Θα ζεις για πάντα μέσα μου, έτσι όπως ήθελες να σε θυμάμαι.
