Όταν ήμουνα μικρή, ήθελα να μεγαλώσω γρήγορα, για να φύγω από το πατρικό μου.
Ένιωθα πως με ελέγχουν, αλλά εγώ ήξερα καλύτερα από όλους και ας ήμουν μόλις 12, πως το μέλλον μου είναι εκεί έξω , όσο πιο μακριά γίνεται από τους γονείς μου!
Όσα λιγότερα θα ξέρουν για εμένα, τόσο το καλύτερο θα είναι. Έλεγα!
Δεν άργησα να φτάσω 18!
Ήμουν, το καλό τους το παιδί για όλα αυτά τα χρόνια. Τα έκανα όλα όπως τα επιθυμούσαν. Διάβαζα συνέχεια, πήρα 2 χρυσά μετάλλια, έμαθα γαλλικά και πιάνο. Πέρασα στην σχολή που ήθελαν, μόλις στην πρώτη δεκάδα εισαχθέντων!
" Έστω και έτσι, καλά είναι" είπαν...
Συνέχισα να πραγματοποιώ τα όνειρά τους. Και τελικά πήρα το πτυχίο τους με 9.48! Ναι, ούτε και εγώ το πίστεψα!
Μεγάλη επιτυχία... Για τους γονείς μου...
Ξέρεις κάτι...;
Τόσα χρόνια έμαθα στην μοναξιά των βιβλίων και στην προστασία που μου παρείχε το όνειρό τους.
Ξέχασα όμως, την φλόγα που είχα στα 12.
Κάποτε έλεγα θα φύγω για να ζήσω.
Αλλά έφυγα λίγο, μόνο για να ζήσω την ζωή που ήθελαν αυτοί με τους δικούς τους όρους.
Με αυτά και αυτά, έφτασα 25!
Ήρθε η ώρα να αναζητήσω τον έρωτα και εγώ! Σίγουρα θα υπάρχει κάπου εκεί έξω κάποιος που θα με αγαπήσει!
Τόσα χρόνια ζούσα για να τους κάνω τα χατίρια και να βγάζω ασπροπρόσωπη την οικογένειά μου σε κάθε δυνατή περίσταση!
Μα;
Πώς είναι η αγάπη;
Τι πρέπει να αναζητήσω;
Μάλλον η αγάπη είναι "έλεγχος", "χειραγώγηση", "απαξίωση" έτσι με έμαθαν! Αυτό είναι!
Θα ψάξω λοιπόν, για κάτι ανάλογο.
Έτσι θα νιώθω ότι αγαπιέμαι, έτσι μοναδικά, όπως αντιλαμβάνομαι την αγάπη.
Και πέρασε ο καιρός, έφτασα 30!
Και ναι την βρήκα την αγάπη επιτέλους!
Για να είμαι ειλικρινής πέρασαν πολλοί αδιάφοροι τύποι από την ζωή μου!
Δεν ήταν εύκολο να αγαπηθώ!
Άντρες, που δεν τους ενδιέφερε πόσο κοντή είναι η φούστα μου, πόσες φορές θα πάω με τις φίλες μου διακοπές.
Δεν τους ένοιαζε τίποτα! Έλεγαν πως μου δίνουν χώρο για να εξελιχθώ και να δημιουργήσουμε έναν δυνατό δεσμό. Μπούρδες!
Θεέ μου, πως γίνεται να μην τους ενδιαφέρει τίποτα!!!
Αλλά τελικά την βρήκα την αγάπη, όπως είπα!
Ο γλυκός μου, μου επιβάλλεται επειδή νοιάζεται για εμένα. Προσέχει τι θα φορέσω για να μην προκαλέσω κάποιον άλλον.
Βγαίνουμε πάντα μαζί για να με προσέχει. Ο καλός μου, τον αγαπώ πολύ.
Μέχρι και στην δουλειά είμαστε μαζί. Δεν αντέχει ο ένας μακριά από τον άλλον!
Και τα χρόνια πέρασαν... έφτασα 35!
Ξέρεις κάτι...;
Το 12χρονο ξύπνησε και διαμαρτύρεται...
Θέλω αέρα, αυτό δεν είναι αγάπη. Αυτό είναι φυλακή, καλά που δεν έχω παιδί μαζί του.
Θα φύγω, το πήρα απόφαση.
Τα μαζεύω στα κρυφά και φεύγω.
Μα...; που θα πάω;
Δεν θέλω να γυρίσω στους γονείς μου! Δεν πρέπει να μάθουν! ΔΕΝ θέλω να μάθουν! Θα με ξεφτιλίσουν! Θα μου πουν "στα λέγαμε εμείς, εσύ δεν άκουγες"...
Είμαι καλό παιδί, δεν πρέπει να λυγίσω.
Θα το αντέξω...
Και τα χρόνια πέρασαν.... Παντρεύτηκα, όπως έπρεπε να κάνω, ήδη είχα μεγαλώσει αρκετά. Μου είπε ο μπαμπάς.
Είμαι 42!
Σε μια λάθος σχέση που την γνώριζα χρόνια πίσω.
Το 12χρονο είναι έτοιμο να εκραγεί. Ακόμα δεν έχει μιλήσει!
Θα φύγω. Ή τώρα! Ή ποτέ!
Το είπα στον άντρα μου με όλη την δύναμη της ψυχής μου...
Ένιωσα να σβήνω...
Ο κόσμος γύρω μου μαύρισε...
Ήταν σαν γροθιά στο στομάχι...στο δικό μου στομάχι.
Ένιωσα κάτι, ζεστό να στάζει στο πρόσωπό μου...
Ωχ...
αίματα...
Το 12χρονο φεύγει επιτέλους. Μα μαζί παίρνει την ζωή των άλλων, που με μεγάλη προθυμία έζησα, χωρίς δεύτερη σκέψη, επειδή ήμουν καλό παιδί...
Θα σας βλέπω από εκεί ψηλά τώρα, όλους.
Μαμά, σε αγαπώ. Και ας είσαι θύμα του μπαμπά. Γιατί αντέχεις ακόμα; γιατί συμφώνησες να με μεγαλώσει με τα δικά του πρέπει;
Συγνώμη.... που ήμουν τόσο καλό παιδί.
Και έμαθα την αγάπη από εσάς.
Κάτι άλλο είναι όμως, αυτή. Κάπως αλλιώς την βιώνουν οι άλλοι άνθρωποι.
Εκπαιδεύτηκα λάθος στην αγάπη, τώρα το αναγνωρίζω. Αλλά είναι πολύ αργά πια.
Αν το ήξερα, δεν θα είχα παντρευτεί τον δολοφόνο μου.
Μην κλαίτε!
Μανα! Πατέρα! Αυτήν την αγάπη με μάθατε! Αυτήν βρήκα! Απλά άλλος έμπηξε το μαχαίρι...
