Στεγνά χείλη σκασμένα
Από της θάλασσας το αλάτι.
Ένα καλοκαίρι που ακόμα ανασαίνει
Μα που ήδη λησμονώ.
Για εκείνα που μας έφερε
Κι εκείνα που μας πήρε
Και δεν θα ξαναφέρει.
Τις χαρές και τις λύπες.
Που γι' άλλους κύλησε ανέμελα
Και γι' άλλους όχι.
Για τον ήχο του κύματος.
Των παιδικών γέλιων,
Της ησυχίας των μεσημεριών,
Του καραβιού που φεύγει.
Κι έχω κι εκείνη τη συνήθεια
Να σκαλίζω στον νου μου τις λέξεις.
Και σκέφτομαι το πρόθημα "από"
Και πόσο όλα τα γλυκαίνει.
Αποκαλόκαιρο, απόηχος, αποχαιρετισμός...
Κατερίνα Μαρτζούκου
