Στα πόσα φονικά θα αλλάξουμε;

Στα πόσα φονικά θα αλλάξουμε;

Συνηθισμένες φράσεις, όταν ένας άντρας αγαπάει πολύ και φροντίζει την γυναίκα που έχει δίπλα του: "Είναι μαλάκας τον κάνει ότι θέλει." ,"Τον έχει βάλει στο βρακί της", "τον σέρνει από την μύτη", "τον έχει βάλει στο μ@υνί της", "τον βρήκε καλό και τον τύλιξε".

Συμβουλές, καθημερινές κουβέντες, από γυναίκες και άντρες, φίλους, φίλες, μαμάδες, μπαμπάδες: "Δείξε της ότι είσαι άντρας, βάρα το χέρι στο τραπέζι" , "ρίξε και καμιά σφαλιάρα δεν θα πάθει τίποτα" , "μην την αφήνεις να στο παίζει δύσκολη, βάλτην κάτω και ξέσκισέ την την κ@ριόλα, κατά βάθος αυτό θέλει" , "σκίσε την γάτα", "μη μπλέκεις με αυτήν, είναι μεγάλη π@υτάνα, είχε πολλούς γκόμενους πριν από εσένα", "καλά της έκανε και την έσπασε στο ξύλο, τι να έκανε; Τον χώρισε με τρία παιδιά, έψαχνε για γκόμενο.", "Πώς κάνεις έτσι για ένα χαστουκάκι;; Άντρας είναι, κάνε λίγη υπομονή, σκέψου τα παιδιά σου".

Μπλα,μπλα,μπλα, και μετά απορούμε,και μετά πέφτουμε από τα σύννεφα.

Κουβαλάμε σάπιες νοοτροπίες, μεσαιωνικές, από γενιά σε γενιά, και κοιτάζουμε έντρομοι τα φονικά που γίνονται. Λες και δεν ξέρουμε την ρίζα του κακού. Ξεχνάμε. Πάντα ξεχνάμε. Και πέφτουμε από το σύννεφα ξανά και ξανά. Και μετά ξαναγυρίζουμε στον πατριαρχικό βόθρο που μας έχωσαν οι προηγούμενες γενιές. Σάπια στερεότυπα, που τα συνεχίζουμε, εμείς.

Οι άντρες δεν κλαίνε, δεν ανοίγονται,δεν εκφράζουν τι νιώθουν, οι σωστοί άντρες πρέπει να είναι πάντα μάγκες, δυνατοί, αυταρχικοί. Οι σωστοί άντρες δεν είναι ευαίσθητοι. Οι σωστοί άντρες πρέπει να είναι πάντα πάνω από την γυναίκα. Όχι δίπλα, μόνο από πάνω. Και τα φονικά συνεχίζονται, και εμείς σοκαρισμένοι τα καταδικάζουμε, ενώ παράλληλα διαιωνίζουμε τις φονικές τακτικές της πατριαρχικής κοινωνίας.

Στα πόσα φονικά θα αλλάξουμε; Στα πόσα φονικά θα πάρουμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αντιστοιχεί; Καταδικάζουμε τους φονιάδες, που εμείς τόσα χρόνια τους έχουμε δώσει το δικαίωμα. Μέχρι πότε;