Εκείνη, και κάθε φορά που ακούς το τραγούδι το σιγοτραγουδάς.
Εκείνη που τόσες προτάσεις την υμνούν και άλλες τόσες την δοξάζουν.
Εκείνη... που χωρίς εσένα δεν πολαπλασιάζεται... αλλά αν μπορούσε θα το έκανε.
Εκείνη που πόνεσε πολύ για να ζήσεις και να την τελειώσεις.
Εκείνη, που μπορεί να είναι αδερφή σου. Που της κρατούσες μούτρα γιατί σου χαλούσε τα παιχνίδια σου, που της κρατούσες το χέρι και εκανες γκριμάτσες και τις βλέπεις σε αξίες κιτρινισμένες και ξεθωριασμενες φωτογραφίες...
Εκείνη, που της έριχνες κρυφές ματιές στο σχολείο τότε που τα αισθήματα σου ήταν αγνά.
Η άλλη που σε απέρριψε, αλλά και εκείνη που ήξερες πως σε νοιαζόταν και εσύ δεν έδειξες το παραμικρό ενδιαφέρον. Αυτή που την συζητούσες με τον φίλο σου, την κοροϊδεψες, την ερωτευτηκες, την μίσησες, την θαύμασες...
Μπορείς να την κάνεις να γελάσει, μπορείς επίσης να την κάνεις να κλάψει από χαρά, αντε και γιατί την στεναχώρησες. Μπορείς να την κάνεις μάνα, γυναίκα, γιαγιά. Μπορείς να την κάνεις Αγία. Μπορεί να ήταν η κόρη σου, η μάνα σου, μπορεί να ήταν η καθεμία μας. Ένα όμως δεν μπορείς να ξεχάσεις τι από αυτά της έκανες.
Δεν μπορείς να την σκοτώνεις... Δήλωσε την ανικανότητά σου αλλιώς.
