Κανείς δεν γεννιέται δολοφόνος και καμία δεν γεννιέται θύμα. Εσύ κοινωνία τους δημιούργησες.
Σκέψου να είσαι έφηβο κορίτσι, να αναπτύσσεται το σώμα σου και όλοι να σου λένε πως πρέπει να το κρύψεις ενώ κανείς δεν λέει στα αγόρια πως το κάθε κορμί δεν τους ανήκει.
Φαντάσου να ερωτευτείς πρώτη φορά και ο αγαπημένος σου να θέλει να σε αλλάξει με τα δικά του γούστα.
Σκέψου να αγαπήσεις κάποιον και αυτός να σε πνίγει, να σε πονάει και στο τέλος να σου παίρνει την ζωή. Γιατί απλά ήξερε πως η ζωή σου θα είναι καλύτερη χωρίς αυτόν.
Γιατί αυτό δεν μπορούν να αντέξουν. Την πραγματικότητα.
Η αγάπη και το πάθος δεν είναι κίνητρα για να οπλίσουν ένα χέρι. Αυτή η βλασφημία πρέπει να σταματήσει. Τα πιο αγνά συναισθήματα μόνο γαλήνη και χαρά θα έπρεπε να φέρνουν. Πόνο, ματωμένα ρούχα και μάνες που μοιρολογούν τα σπλάχνα τους μόνο ο αρρωστημένος εγωισμός που εσύ δημιούργησες, γλυκιά μου κοινωνία, μπορεί να προκαλέσει.
Δεν έδωσες όμως απλά ένα μαχαίρι σε λάθος αντρικά χέρια. Άφησες και ανυπεράσπιστα γυναικεία κορμιά να τρέμουν τις νύχτες. Δυνατές φωνές που πνίγηκαν από φόβο σε έναν μελανό λαιμό. Βλέμματα που έπεσαν χαμηλά για να μην δουν τους τέλειους πολίτες σου να τα δείχνουν με το δάχτυλο. Κραυγές απελπισίας και εκκλήσεις για βοήθεια όπου μόνο τοίχο βρήκαν. Γιατί κανείς δεν ήθελε να μπλέξει. Γιατί θα έπρεπε να μιλήσει νωρίτερα. Γιατί θέλει και τα παθαίνει.
Γιατί κοινωνία μου αυτή είσαι. Προστατεύεις τους θύτες με ρομαντικές ταμπέλες. Ενώ με τα θύματα ασχολείσαι όταν πλέον είναι αργά. Μόνο αν μπορούν να γίνουν ένα καλό πρωτοσέλιδο.
Γιατί κοινωνία εθελοτυφλείς.
Παρουσιάζεις τους πάντες ως φιλήσυχους πολίτες. Όπου η είδηση των πράξεών τους σοκάρουν. Μόνο και μόνο για να θάψεις βαθιά την μαυρίλα που κρύβεις.
Μετά απλά θα κλείσεις την τηλεόραση θα βάλεις τις μεταξωτές σου πιτζάμες, θα δώσεις ένα κρύο φιλί και θα πας για ύπνο.
Την άλλη μέρα πάλι κάποιο παιδί θα μείνει ορφανό, πάλι κάποια μάνα θα νεκροφιλήσει την κόρη της και εσύ απλά θα κουνάς συμπονετικά το κεφάλι σου.
Καληνύχτα κοινωνία.
