Για εκείνον που δεν πίστεψε σε εμένα, ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Γιατί η δική του δυσπιστία ήταν η αφορμή να μάθω τις δυνατότητές μου, τα όριά μου και τελικά τη δύναμή μου.
Για εκείνον που με μείωσε και με πρόσβαλε με τη συμπεριφορά ή με τα λόγια του, ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Γιατί η προσβολή του ήταν απλά ο καθρέφτης του δικού του πόνου κι όχι η δική μου αξία…
Για εκείνον που έκλεισε την αγκαλιά του στο δικό μου πολύ και απάντησε με το πληγωμένο του λίγο.
Γιατί εκείνο το δικό του λίγο που μάταια προσπάθησα να μεταφράσω σε πολύ ήταν η αφορμή να συνειδητοποιήσω πως αξίζω τα πάντα, ποτέ λιγότερα.
Για εκείνον που πίστεψε πως με το ψέμα του θα μπορούσε να με κοροϊδέψει, ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Γιατί το δικό του ψέμα πάντα φώτιζε το δρόμο να έρθω πιο κοντά στη δική μου αλήθεια.
Για εκείνον που σύγκρινε κάθε τι που έκανα, ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Γιατί μέσα από έναν άνισο αγώνα έμαθα πως η μοναδικότητά μου δε συγκρίνεται, δε μειώνεται, δεν ανταλλάσσεται, δεν υποτιμάται…
Για εκείνον που θέλησε να λογοκρίνει τα όνειρά μου, ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Γιατί τα έκανε πιο ζωντανά, πιο αληθινά. Γιατί με γέμισε περισσότερη όρεξη να τα πραγματοποιήσω.
Για εκείνον που «πέταξε» στα σκουπίδια το δώρο μου, ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Γιατί μου έμαθε πως το να δίνεσαι με διάκριση στην αγάπη είναι τελικά αρετή…
Για εκείνον που με θεώρησε δεδομένη, ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Γιατί η δική του βεβαιότητα έγινε το εισιτήριο της φυγής μου από εκεί που απλά η παρουσία μου περίσσευε.
Για εκείνον που δε βρήκε χρόνο να νοιαστεί, ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Γιατί η δική του αδιαφορία έγινε η ζεστασιά του δικού μου νοιαξίματος.
Για εκείνον που δεν άνοιξε την πόρτα της καρδιάς του, ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Γιατί κάπου παραπέρα μια άλλη καρδιά άνοιξε διάπλατα για μένα…
Για εκείνον που με τιμωρούσε με τη σιωπή του, ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Γιατί μέσα από άηχες σιωπές γεννήθηκαν λέξης αγάπης προς τον εαυτό μου
Για εκείνον που απλά είχε χέρια αδειανά, ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Γιατί τελικά η αγάπη υπάρχει στα απλά, στα αληθινά κι όχι στα λίγα, τα πολυτελή, τα ψεύτικα…
Για εκείνον που με το δικό του σκοτάδι αποκάλυψε το δικό μου φως, ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Για εκείνον που με άφησε να φύγω, ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Γιατί αυτό το φευγιό μου είχε προορισμό την αγάπη, την ελευθερία, το σεβασμό…
Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που με τη δική μας ανοχή, με τη δική μας συγκατάθεση, με τη δική μας σιωπή τους επιτρέψαμε να μας πληγώσουν. Ήταν, όμως το απαραίτητο μονοπάτι για να φτάσουμε στην αλήθεια μας, Γιατί τα μεγαλύτερα μαθήματα η ψυχή τα παίρνει μέσα από τις αντιθέσεις… Κυρίως, όμως, γιατί μέσα από το μονοπάτι αυτών των ανθρώπων εμείς ταξιδέψαμε στο φως, σε δυνατότητες, σε εμπειρίες, δίπλα σε άλλους συνοδοιπόρους που καθρεφτίζουν την πραγματικότητά μας.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ίδιο μας τον εαυτό, που βρήκε τη δύναμη μέσα από την αντίθεση, την έλλειψη, να ενθυμηθεί το μεγαλείο της ψυχής, την ίδια την αγάπη…
