Την κοίταζα καθώς μοίραζε τα φυλλάδια στους περαστικούς· με ένα ύφος συνοφρυωμένο που ταίριαζε απόλυτα με τη σοβαρότητα του μηνύματός τους. Κάποιες φορές χάριζε ένα αχνό χαμόγελο σε όσους έτειναν το χέρι τους για να πιάσουν το χαρτί· οι περισσότεροι την αγνοούσαν.
Είχα καταλάβει, κι ας καθόμουν κάμποσα μέτρα μακριά της, το περιεχόμενο των φυλλαδίων. Η φιγούρα μιας γυναικείας προτομής, λίγες αράδες και πάνω δεξιά το χαρακτηριστικό ροζ λογότυπο, σαν κορδελάκι. Κάθε Οκτώβρη το συναντώ σχεδόν παντού: στην τηλεόραση, στις βιτρίνες, στο διαδίκτυο, στον τύπο. Παλιότερα το έβλεπα σαν κάτι που αφορά κυρίως τους άλλους, λες και ο καρκίνος του μαστού κάνει διακρίσεις.
Σηκώθηκα από την καφετέρια και χωρίς να το πολυσκεφτώ έφτασα δίπλα της. Μου πρότεινε ένα φυλλάδιο· “η πρόληψη σώζει” έγραφε με μεγάλα γράμματα. Το κράτησα σαν φυλαχτό και την κοίταξα έντονα· πιθανόν με πέρασε για τρελή μα δεν ήμουν.
Οι αναμνήσεις μου ήταν ακόμη τόσο νωπές, ίσως δυσκολευόμουν να προσδιορίσω τα συναισθήματά μου ή ακόμη και να συγκρατήσω τις παρορμήσεις μου. Πέταξα απότομα το μαντήλι που είχα στο κεφάλι μου για να φανούν τα λίγα μαλλιά, που πρόσφατα είχαν φυτρώσει. Τράβηξα από τα χέρια της τα μισά χαρτιά και είπα δυνατά “ναι, η πρόληψη σώζει, αυτή έσωσε κι εμένα” κι ύστερα βάλθηκα να τη βοηθήσω, να απλώνω τα χέρια μου σαν να ζητώ ελεημοσύνη. Από εκείνη τη στιγμή δεν βρέθηκε καμιά γυναίκα να μας αγνοήσει.
