Ξημερώνει...
Ξυπνάω έχοντας στο νου πως μια όμορφη μέρα ξεκινά...
Έχοντας στο νου πως θα ναι όμορφη βλέποντας τα δικά σου μάτια να φωτίζουν την ημέρα μου.
Περνάνε τα λεπτά, οι ώρες. Αρχίζω και χάνω τις ελπίδες μου καταστρέφοντας τη μέρα μου.
Πώς να στο εκφράσω; Δεν ξέρω.
Φοβάμαι μη σε τρομάξω. Μη σε ταράξω και αιτία είμαι εγώ. Θα ναι άδικο για σένα, αφού το μόνο που θέλω είναι να γελάς για να μου δίνεις χαρά.
Ίσως τα δικά μου συναισθήματα να πρέπει να μείνουν πίσω για το δικό σου καλό. Νιώθω πως χάνω, μα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Άλλωστε το μόνο που θέλω είναι να σε βλέπω, να γελάς, να εκφράζεσαι, να ζεις. Έτσι θα παίρνω και γω ζωή.
Μακάρι να υπάρξει κάποιος που θα έρθει στη ζωή σου και θα νιώθει πως κάθε μέρα που περνάει και δεν σε βλέπει είναι μια χαμένη μέρα.
Ένα άδικο ξύπνημα.
