Δεν ξέρω αν είμαι σύμφωνη με όλες αυτές τις παγκόσμιες μέρες που γιορτάζουμε το κάθε τι. Γιορτάζουμε ή θυμόμαστε μόνο για μία μέρα γράφουμε κάτι σχετικό , ανεβάζουμε και μια ανάρτηση στο Facebook και το καθήκον μας επετεύχθη.
Ανήκα κι εγώ σ΄αυτή την κατηγορία , είχα τόσα προβλήματα δικά μου να λύσω δεν θα φορτωνόμουν κι άλλα. Δεν το άντεχα.
Μέχρι τη στιγμή που εντελώς ξαφνικά πέρασα από την άλλη πλευρά. Κι από τη μια μέρα στην άλλη από συμπάσχουσα έγινα πάσχουσα. Με τη Βούλα, με πιστοποιητκό του κράτους και με ποσοστό μεγάλο. Γιατί παίζει μεγάλο ρόλο το ποσοστό στις αποδοχές που θα πάρεις. Λες και με μικρότερο ποσοστό η πάθηση είναι αμελητέα και ο πόνος μικρότερος. Και αφού ταλαιπωρήθηκα με τα διαδικαστικά για να αποδείξω τη αδυναμία μου ,περιχαρής και ''τυχερή'' αρκούσε να επιδεικνύω σαν παράσημο το χαρτί της αναπηρίας για να έχω ίση μεταχείριση ή για να είμαι δίκαιη, ιδιαίτερη μεταχείριση.
Και πράγματι υπήρξα τυχερή γιατί η δική μου αναπηρία δεν με καθήλωσε στο σπίτι, μπορώ να κυκλοφορώ στα περισσότερα σημεία της πόλης αρκεί να μην υπάρχουν σκάλες. Απλό και ξεκάθαρο θα μου πείτε. Όχι και τόσο αν σκεφτείς ότι στην Ελλάδα τα περισσότερα δημόσια κτίρια δεν έχουν μεριμνήσει για ράμπα. Αλίμονο στους ΑΜΕΑ που κυκλοφορούν ή μάλλον δεν κυκλοφορούν με αμαξίδιο.
Και τότε ποιο είναι το δικό σου πρόβλημα θα μου πείτε, εκτός από τους πόνους , το φόβο επιδείνωσης και τις παρενέργειες των ανοσοκατασταλτικών; Το δικό μου πρόβλημα είναι ότι η δική μου αναπηρία δεν είναι εμφανής. Και θα πρέπει κάθε φορά να την επικαλούμαι. Στο λεωφορείο, στις ουρές σε τράπεζες, γκισέ εισιτηρίων, δημόσιες υπηρεσίες. Και να εξηγώ τι έχω και δεν μπορώ να περιμένω πολλή ώρα όρθια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το δύσπιστο και απαξιωτικό βλέμμα της υπαλλήλου στο ΙΚΑ που με σκανάρισε από πάνω έως κάτω όταν της είπα ότι έχει περάσει μία ώρα από το κλεισμένο μας ραντεβού. Κι όταν τελικά της εξήγησα ενώπιον όλων ότι κάνω διαλείποντες καθετηριασμούς κι έπρεπε να φύγω, τότε μου ψέλισσε μια συγγνώμη και με ανέλαβε η προισταμένη για να τελειώσω γρήγορα. Ήταν μια απλή ανανέωση ασφαλιστικής ικανότητας που μπορούσε να γίνει αυτόματα ηλεκτρονικά αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη ιστορία.
Θα μου πείτε δεν είναι υποχρεωμένος κάποιος να γνωρίζει τι πρόβλημα κουβαλάει ο διπλανός του.
Γι αυτό θα πρότεινα να υπάρχει μία ενημέρωση κάθε τέτοια μέρα και να ενταχθεί κι ένα σχετικό μάθημα στα σχολεία για τις ιδιαιτερότητες που υπάρχουν στους συνανθρώπους μας . Κι όχι απλά να σχολιάζουμε αρνητικά κάτω από τα viral βίντεο με αυτοκίνητα που έχουν παρκάρει σε θέσεις αναπήρων. Σε αυτούς μπορεί να λείπει η ενσυναίσθηση , σε μας όμως περισσεύει η αξιοπρέπεια.
Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξο άτομο και δυνατό. Με προσωπική προσπάθεια και δουλειά με τον εαυτό μου κατάφερα να αποδεχτώ τη νέα κατασταση και να μη με ρίξει, Όμως απευθύνομαι σ αυτούς που για όλα τα παραπάνω και για πολλά άλλα ακόμη διστάζουν να κυκλοφορήσουν και να μοιραστούν το θέμα τους. Θέλω να τους πω να μην το βάλουν κάτω και να βγουν έξω να διεκδικήσουν και να χαρούν τη ζωή που τους ανήκει και δεν μπορεί κανείς να τους στερήσει. Είναι πολλές οι ελλείψεις και τα εμπόδια αλλά και η ζωή τόσο μικρή για να την αφήνουμε να μας προσπερνάει και να μένουμε πίσω παραδομένοι, χωρίς μάχες...
