Ο θάνατος θεωρείται η πιο τραγική μορφή απώλειας. Και ισχύει για όσους τον έχουν ζήσει στο πετσί τους. Μπροστά του εκείνες οι απώλειες που συνδέονται με την οριστική απομάκρυνση των ανθρώπων που έχουμε αγαπήσει, αποδεικνύονται λιγότερο επώδυνες. Αυτό όμως δε θα πρέπει να απαξιώνει τον πόνο και τη θλίψη που νιώθουν όσοι έχουν χάσει μια μεγάλη αγάπη, έναν πολύτιμο φίλο, μια ρίζα αίματος.
Αυτού του είδους η απώλεια έχει την ιδιότητα να ρίχνει αλάτι στην πληγή της κάθε φορά που μαθαίνεις νέα του άλλου, κάθε φορά που η μορφή του ξεπηδά αναπάντεχα μπροστά σου, κάθε φορά που η μνήμη ξυπνάει με θράσος αναζητώντας μια δικαίωση. Πονάει όταν οι άνθρωποι χάνονται από τη ζωή μας. Πονάει όταν έχουμε επενδύσει χρόνο, συναισθήματα, ευκαιρίες, άλλοθι.
Και είναι τότε που ο απόλυτος και αδιάλλακτος θάνατος έρχεται να αναμετρηθεί με τις αλήθειες που ξέμειναν πίσω ανομολόγητες, με τις προδοσίες που στάθηκαν λυγμός και με τα λόγια που δε βρήκαν αντίκρισμα.
Ο πόνος είναι πόνος και είναι δικαίωμα του καθενός να παλεύει με τον δικό του.
Παρόλα αυτά, μέσα σ’ αυτήν τη συναισθηματική θύελλα, μαθαίνουμε να επιβιώνουμε. Μαθαίνουμε να αγκαλιάζουμε αυτούς που χάθηκαν για πάντα σαν φυλακτό στο μέρος της καρδιάς. Μαθαίνουμε πως ο χρόνος είναι ο μόνος γιατρός που φέρνει την αποδοχή της όποιας απώλειας και μοιραία την πολυπόθητη ηρεμία. Μαθαίνουμε να προχωράμε μπροστά, ακόμα κι όταν ο πόνος μπήγει το μαχαίρι του σε κάθε βήμα.
Δεν είσαι, όμως, ποτέ ο ίδιος άνθρωπος. Βλέπεις, η απώλεια σε σκληραίνει, σε κάνει πιο δυνατό στα δύσκολα, ίσως λιγάκι πιο σοφό απέναντι στους ανθρώπους και στα οδοφράγματα που στήνει η ζωή στο μονοπάτι σου.
Η απώλεια, σε οποιαδήποτε μορφή της, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, δεν μπορούμε να την αποφύγουμε όσο κι αν το θέλουμε, δυστυχώς. Είναι κι αυτή ένα αναπόφευκτο στάδιο της συναισθηματικής μας ωρίμανσης. Μακάρι να ήταν εύκολο να μετουσιωνόταν η πίκρα και η οργή της σε ανθρωπιά και σε καλοσύνη. Μακάρι…
