Τίποτα δεν πονά χειρότερα από την προδοσία του φίλου

Τίποτα δεν πονά χειρότερα από την προδοσία του φίλου

Κάθε είδους προδοσία σε αυτή τη ζωή, έχει ανάλογο ποσοστό πόνου με τη σημαντικότητα του ατόμου που την προκαλεί. Βάσει αυτής της λογικής, δεν υπάρχει θεωρώ τίποτα που να πονεί χειρότερα από την προδοσία του φίλου.

Είτε μιλάμε για τον/ την κολλητό/η, είτε για απλά τον φιλο που κάνετε παρέα χρόνια ενώ μπορεί να μην περνάτε κάθε λεπτό μαζί αλλα έστω έχετε ένα κάποιο δέσιμο, η προδοσία πονάει. Πονάει πολύ και πονάει πέρα και πάνω από κάθε τι αλλο. Δεν είναι όμως αυτό το χειρότερο.

Το χειρότερο είναι πως η προδοσία σε νεκρώνει από ένα σημείο και μετά. Ξέρεις, θέλει κοπο για να πάρεις την απόφαση να ανοίξεις την καρδιά σου και να αφήσεις καποιον να δει τι έχει μέσα της. Θέλει κοπο για να εντάξεις καποιον στη ζωή σου και να του ανοίξεις το παράθυρο της σκέψης και της ιδιοσυγκρασίας σου. Θέλει πείσμα για να καταφέρεις να αφήσεις καποιον να δει τι είσαι.

Όταν λοιπόν αυτός ο κάποιος τα καταφέρει και ανοίξει τα μονοπάτια του μυαλού και της ψυχής σου, εσυ ασυναίσθητα αρχίζεις και επενδύεις. Επενδύεις πίστη, συναίσθημα, ασφάλεια και εμπιστοσύνη. Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν αφήνεις σιγά σιγά κομμάτια σου να προχωρήσουν σε ένα άλλο άτομο και να το αφομοιώσουν, κάνοντας το σταδιακά τμήμα του εαυτού σου. Εκεί εκκινεί λοιπόν το πρόβλημα.

Ο λόγος απλός, ξέρεις πως κανένας δε θα μπει στη θέση σου και είναι λογικό. Μάλιστα και εσύ δεν πρόκειται ποτέ να μπεις συνειδητά στη θέση του οποιουδήποτε... θέλεις όμως να εμπιστευτείς και αυτό σε κάνει να εθελοτυφλείς συχνά, από την ανάγκη σου να συνυπάρχεις και μόνο! Δεκτόν.

Ξεχνάς όμως πως οι άνθρωποι προδίδουν, συνειδητά ή μη. Ίσως η αιτία να είναι ότι βάζουν τον εαυτό τους πέρα και πάνω από κάθε αξία. Ίσως να θεωρούν πως πέρασαν πολλά και τώρα τους αξίζει να ζήσουν αυτά που στερήθηκαν, με αποτέλεσμα εσυ να κανείς για ακόμη μια φορά το εξιλαστήριο θύμα στην αρένα του καθενός. Ίσως να θέτουν πάνω και πρώτα από όλα την βολή τους ή το συμφέρον τους, την ώρα που εσυ έχεις ανάγκη την συντροφικότητα και την κατανόηση. Ίσως όμως να μην το κάνουν καν συνειδητά. Όπως και να έχει εσυ φτάνεις και πάλι στο σημείο να πληγώνεσαι.

Να έχεις δώσει πάλι πολλά και να μένεις εν τελει με άδεια χέρια περιμένοντας μια κάποια ανταπόδοση για αυτά που έδωσες. Ένα κάποιο αντίκτυπο εκτίμησης έστω. Αντ' αυτού λοιπόν εκλαμβάνεις την λεγόμενη προδοσία. Ενδέχεται μάλιστα για τον άλλον να μην είναι καν προδοσία. Ενδέχεται απλά να καλύπτει της βασικές του ανάγκες αυτοϊκανοποίησης. Εκεί λοιπόν έγκειται το προβλημα.

Όταν νιώθεις ξανά και ξανά να μένεις μόνος και να χάνεις κάθε ψήγμα εμπιστοσύνης στους γύρω σου, όταν βιώνεις την απόλυτη έννοια της αποστασιοποίησης από μια κατάσταση που δεν μπορείς πλέον να διαχειριστείς. Εκεί στέκεται το σπαθί της άμυνας σου. Εκεί και στο να θυμηθείς πως έχεις μόνο μια ζωή, και την ζεις για εσενα. Για κανέναν αλλον. Δεν σε παίρνει πλέον να κανείς υποχωρήσεις για να περνούν καλά οι άλλοι. Δε σε παίρνει πλέον να αφήνεσαι και να χαραμίζεσαι για να απολαμβάνουν οι γύρω σου τους καρπούς των κόπων σου. Και σαφώς δεν έχεις περιοριστεί για να αποδέχεσαι άκριτα οτιδηποτε νιώθεις ότι σε προδίδει, απλά και μόνο επειδή κάνει καλό στον διπλανό σου.

Όσο δε θέτεις εσυ τον εαυτό σου πρώτη προτεραιότητα, δεν πρόκειται να τον θέσει κανείς. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αλλά και το ότι ο σωστός φίλος, δε θα βάλει ποτέ το προσωπικό του συμφέρον πάνω από την εμπιστοσύνη σου. Γι'αυτό κοιτά καλύτερα γύρω σου και πες μου, τι βλέπεις; Αν όχι σε έμενα, τότε πες στον Εαυτό σου: πιστεύεις πως σου αξίζει η κατάσταση που είσαι; Εάν όχι τότε άλλαξέ την. Μετακινήσου, δεν είσαι δέντρο. Έχεις την δύναμη να αλλάξεις την ζωή σου, εσύ και αποκλειστικά εσύ. Για ποιον το ξέχασες λοιπόν αυτό αυτή τη φορά;