Τα όριά μου, τα σου, αυτά που στην ουσία περι(ορίζουν) την περιοχή του καθενός μας. Θα έπρεπε να είναι μαρκαρισμένα, να υπάρχουν κόκκινες γραμμές που να φωνάζουν από μακριά ωπ, μέχρι εδώ! Θα έπρεπε.
Έλα όμως που δεν τις βάζουμε; Και δύο φορές έλα, που δεν τις χρωματίζουμε με χρώματα φωσφοριζέ να κάνουν μπαμ από μέτρα μακριά... Όμως εγώ δεν τον γουστάρω αυτό τον περιορισμό. Θέλω τα όρια μου να είναι κατανοητά. Να μπορείς να τα καταλάβεις, χωρίς να χαλάσεις το μανικιούρ των νυχιών σου.
Να τα βλέπεις στηστάση μου. Στην μούρη μου, να τα ακούς στα λόγια μου και στις σιωπές μου. Τα όρια μου είμαι εγώ, τα όρια σου είσαι εσύ, με ξέρεις σε ξέρω.
Με ξέρεις;
Σε ξέρω;
Αν η απάντηση είναι ναι, τότε δεν χωράνε όρια σε αυτή την απόσταση. Αν είναι όχι, έχουμε μάθημα... ορίων.
