Έρχεσαι κι ύστερα πάλι φεύγεις.
Κι εγώ μένω πίσω. Μόνη, να μετρώ τις ώρες που πέρασαν τόσο γρήγορα μαζί σου.
Κι εκείνες τις άλλες, τις βασανιστικές στιγμές που με περιμένουν μακριά σου. Με τους δείκτες του ρολογιού να παραμένουν πεισματικά κολλημένοι στα ίδια. Κι εγώ στα πατώματα.
Έλεγα πως θα συνηθίσω αυτό το αίσθημα της απώλειας σε κάθε άτακτη φυγή σου. Ακόμη χειρότερα, έλεγα πως θα σε ξεπεράσω τόσο που έρθεις ή δεν έρθεις θα μου είναι το ίδιο.
Μάταια. Κορόιδευα τον εαυτό μου.
Τελικά τίποτα δεν έγινε.
Ο χρόνος περνά κι εγώ παραμένω στα ίδια. Πεισματικά στα ίδια. Μαλακωδώς στα ίδια.
Δε σου αξίζω. Δε χρειάζεται κανείς να μου το πει. Είναι κάτι που μπορώ να το δω και μόνη μου.
Δε σου αξίζει να σε περιμένω σε κάθε σου πισωγύρισμα. Δε μου αξίζει να είμαι η καβάτζα, η λύση ανάγκης.
Εγώ πληρώνω τις ανασφάλειές σου. Εγώ τα κολλήματα και τα απωθημένα σου.
Πληρώνω μετρητοίς και μένω και πάλι χρεωμένη.
Δεν ξεχρεώνει αυτό εδώ το μεταξύ μας. Κι όμως, θέλω να τελειώνω.
Βαρέθηκα. Το μυαλό μου θέλει να φύγεις και η καρδιά να ξαναγυρίσεις. Μετρώ τις ώρες σε παλμούς μέχρι να βρεις λίγο χρόνο για μένα.
Μετρώ το χρόνο σε σιωπές, μέχρι να ξαναγυρίσεις.
Τι θα γίνει; Ως πότε θα ζω έτσι; Βασικά δε ζω. Έγινα σκιά. Εσύ με έκανες.
Σκιά δική σου. Σκιά δική μου.
Πολύ μαύρο. Και δεν το αντέχω το μαύρο. Κι εκείνο το κόκκινο που τις νύχτες που έρχεσαι μου δίνεις, εκείνο το κόκκινο του πάθους, είναι δανεικό.
Είναι κλεμμένο από αλλού. Δε μου ανήκει. Δε θέλω να μου ανήκει.
Κι εσύ είσαι κλεμμένος από αλλού. Αλλού ανήκεις κι έρχεσαι εδώ μόνο για να επιβεβαιώσεις το κτήμα σου.
Δεν είμαι κτήμα σου όμως. Και θα πάψω να σου ανήκω. Σήμερα, αύριο, χθες. Δεν ξέρω πότε αλλά θα το καταφέρω.
Θα ξεκολλήσει η καρδιά μου και θα ακολουθήσει το κεφάλι μου. Θα πάρει τα ηνία η λογική μου, θα μου ρίξει πέντε φάσκελα και θα με τραβήξει μακριά σου. Γιατί μακριά σου πρέπει να είμαι. Το ξέρω καλά.
Γιατί έρωτας που μοιράζεται σε παραπάνω από δύο, έρωτας δεν είναι.
Νόμος.
