Παγώνει και το κόκκινο της φωτιάς;
Μα αφού τα μάτια σου ακόμα πετούν σπίθες,
ακόμη η νύχτα βάφει στιγμές,
ακόμη μετρώ τα λεπτά κοντά σου.
Χειμώνας πια και νυχτώνει νωρίς.
Έξω λυσσομανάει ο βοριάς στροβιλίζοντας απαισιοδοξία.
Οι ανάσες κόβονται στα δυό,
χιονοσκέπαστα τα όνειρα λουφάζουν,
μα εσύ είσαι εδώ…
Εδώ, να ζωγραφίζεις "σ’αγαπώ" στο νοτισμένο τζάμι και να μου κολλάς φτερά,
κόκκινα, κατακόκκινα φτερά στους ώμους και στα μάτια.
Με φιλάς και καίγομαι στον πυρετό σου.
Κάθε σκέψη γίνεται φωτιά,
κάθε ενδοιασμός λιώνει,
κάθε φόβος γίνεται στάχτη.
Ο έρωτας συντονισμένος στην ίδια τρεμάμενη ανάσα.
Ο χρόνος παύει…
Πυρπολημένο το είναι μου, ενώνεται μαζί σου σε μια μυστική επαφή,
σ’ένα παθιασμένο τάνγκο.
Όλα κόκκινα στο μυαλό μου…
Κόκκινο ζεστό σαν αγκαλιά.
Ευαίσθητο σαν όνειρο.
Υψωμένο σαν έξαψη.
Φλογερό σαν ηλιοβασίλεμα.
Καυτό σαν αίμα….
Κόκκινο σα φλόγα, που ολοένα και θεριεύει…
Σα λάβα που θέλει να ξεχυθεί παντού, να πανηγυρίσει.
Δεν έχω τίποτα πια να φοβηθώ…
Έχω το κόκκινο που μου χάρισες…
Απαράλλαχτο εσύ, απαράλλαχτο εγώ….!!!
