Στο κατώφλι του χρόνου, στο σταυροδρόμι της ζωής, ασπρομάλλης γέροντας πια το 2017, ανασαίνει βαριά, υπομένοντας καρτερικά τα ελάχιστα λεπτά, που τον χωρίζουν από την αθανασία. Γύρω του κανείς! Ούτε χοροί, ούτε χαμόγελα στον αποχαιρετισμό. Δεν κέρδισε τις προσδοκίες. Δε μπόρεσε να αναπτερώσει τις χαμένες ελπίδες. Δε νίκησε τη βία, τη φτώχεια, το θάνατο…
Τον βλέπω σκυθρωπό να φυλλομετρά το πυκνογραμμένο με στιγμές, ώρες, γεγονότα τετράδιο, που έχει καταγράψει. Τον βλέπω να τυλίγεται στο πανωφόρι του κι από τις τσέπες του να ξεχύνεται όλη η δυστυχία του κόσμου. Τον βλέπω να φορά το καπέλο ‘’περιφρόνηση’’ και να χρεώνεται όλα τα λάθη και τις φοβίες μας. Τον βλέπω και με ωθεί, να συμμαζέψω ανακατεμένες και ασυγύριστες σκέψεις, αναμνήσεις, διλήμματα, ευθύνες και ενοχές. Στέκομαι δίπλα του και προσπαθώ να θυμηθώ όσα ευχήθηκα, όσα ξέχασα, όσα έκρυψα, όσα αμέλησα, όσα αγνόησα. Κρυώνω, ξαφνικά κρυώνω πολύ.
‘’Ήταν δύσκολα… μα όχι, δε φταις μόνο εσύ…’’, του λέω με βεβαιότητα, κοιτώντας βαθιά μέσα του-μέσα μου-. Στο μικρό αυτό ταξίδι της ιστορίας, που γράφει, που γράφεται, που γράφουμε, ήμασταν εκεί! Συμμετείχαμε, μοιραζόμασταν, σκεφτόμασταν, επιλέγαμε. Εκεί εμμείναμε και επιμείναμε, χαρήκαμε και λυπηθήκαμε, πήραμε και δώσαμε. Και γι’αυτό το δόσιμο, εγώ θα σ’ ευγνωμονώ. Θα σ’ ευγνωμονώ για κάθε χαμόγελο που φώτισε το πρόσωπό μου, για κάθε δάκρυ που εξάγνισε την ψυχή μου, για κάθε αγκαλιά που μοιράστηκε τη δική μου. Θα σ’ ευγνωμονώ για όλα τα μαθήματα που πήρα, για όλες τις ανατροπές που πέτυχα, για όλους τους φόβους που ξεπέρασα.
Αυτή η τελευταία μου φράση δεν ακούστηκε. Σβήστηκε μέσα στα πυροτεχνήματα. Χάθηκε μαζί του. Η συνέχεια του πήρε τη σκυτάλη. Το 2018 έφτασε! Έδυσε το παλιό, ανέτειλε το καινούριο. Ο ουρανός βρέχει αστέρια, όνειρα, ελπίδες, ευχές και προσευχές. Δρόμοι και άνθρωποι στολισμένοι, σέρνουν με ενθουσιασμό το χορό των ψευδαισθήσεων, το χορό του ‘’φαίνεσθαι’’. Του ‘’φαίνεσθαι’’ άτρωτοι, του ‘’φαίνεσθαι’’ άνετοι, του ‘’φαίνεσθαι’’ ευτυχισμένοι, του ‘’φαίνεσθαι’’ αγαπημένοι, του ‘’φαίνεσθαι’’ λόγω της ημέρας.
Ολοένα και λιγότεροι εκείνοι, που θα αιτηθούν και φέτος μόνο ένα δάνειο αγάπης με επιτόκιο τη χαρά και τη γαλήνη τους. Εκείνοι, που εμμένουν στις σταθερές τους και συνεχίζουν να γοητεύονται με την αλήθεια. Την αλήθεια, που δεν έχει ανάγκη τα φώτα, τις φίρμες και τις υπερφλύαρες, κραυγάζουσες επιθυμίες. Την αλήθεια, που θα χαρίσει ένα δειλό, γλυκόπικρο χαμογελάκι στη νέα χρονιά και την υπόσχεση πως θα προσπαθήσει για το καλύτερο….
Καλή Χρονιά…!!!!
