Αυτή λοιπόν είναι η ζωή μας. Μια στιγμή, μια πνοή. Ένας αέρας που όταν τον φυσάς χάνεται. Λυπόμαστε για το τίποτα και χάνουμε έτσι την ομορφιά του τώρα. Πόσα πρόσωπα έχει ένας άνθρωπος; Πόσα μπορεί να σβήσει σε ένα λεπτό; Πώς χάνονται έτσι αθώες ψυχές;
Τελικά μια ανάσα είναι η ζωή μας. Μια βροχή και ένα δάκρυ. Τι ανείπωτα άραγε κρύβουμε; Πώς τα εκδηλώνουμε με τέτοιο τρόπο; Ποια αρρώστια και προκατάληψη μας βομβαρδίζει; Έχουμε πληγές αδιαφανείς. Που μόνο στο σκοτάδι φαίνονται. Στα μύχια βάθη της ψυχής. Και όταν βρίσκουν θυμό και αγανάκτηση τότε εκδηλώνονται.
Πόσο άδικα φερόμαστε; Πόσο εύκολα θυσιάζουμε μια ζωή για χάρη μιας σκέψης του μυαλού; Θεέ μου! Τι παιχνίδια παίζει ο νους; Ποιες Ερινύες έρχονται και μας ξεγελούν; Πού πήγε η πίστη στην ύπαρξή μας; Ανεύθυνοι και εγωιστές. Αυτό είμαστε. Σε μια κρίση της στιγμής γινόμαστε θύτες μιας ανήκουστης ευθύνης. Φέρνουμε στο προσκήνιο γεγονότα και εαυτούς που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί για εμάς.
Μάλλον λοιπόν, πολλά μας κατατρώνε. Μας μαυρίζουν την ψυχή και μας κάνουν δολοφόνους. Θολώνουν την βούλησή μας και μας κάνουν υποχείριο των επιλογών μας. Ποια ανθρωπιά έμεινε πλέον; Η ευαισθησία είναι ορατή ή χάθηκε για πάντα; Αντί να σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στο θείο δώρο που λέγεται ζωή την σβήνουμε ακόμα και από αυτούς που την θέλουν. Με ποιο δικαίωμα; Ποιος είσαι εσύ που θα καθορίσεις την ζωή μου; Κανένας. Ένας φόβος, μια ψυχολογική ανωμαλία που εμφανίζεται για να σε κάνει να μισήσεις αυτό που είσαι.
Με τον εαυτό σου θύμωνε. Και αν έχεις τα κότσια μόνον αυτό βγάλε από την μέση ή απομακρύνσου. Μάθε να είσαι άνθρωπος και όχι ανθρωπάκι. Υπάρχουν λύσεις αλλά αν δεν την βρεις ζήτα βοήθεια. Κάθε μέρα να ζητάς την λύτρωσή. Να την γεμίζεις με φως. Και με αυτό το οποίο εσύ το έφτιαξες. Και όχι με αυτό που έκλεψες από τους άλλους. Μπορείς να το κάνεις. Μόνο βάλε πίστη και θέληση. Και σκέψου ότι αυτός που το έχει το έχτισε με κόπο…Δεν το βρήκε έτοιμο.Είναι κρίμα να του το σβήσεις…Ποτέ μην ζηλεύεις…Αγάπα την ζωή σου και μην την σκορπίζεις…
‘’Στην μνήμη της οικογένειας του αστυνομικού. Ακόμα και στην δική του…Το μυαλό παίζει διάφορους ρόλους…Ακόμα και να μην τον δικαιολογούμε, ας σκεφτούμε αυτό…: « Αν η αδικία οδηγεί στην βία, υπάρχει δικαιοσύνη στην εκδίκηση;» Μια ζωή ποτέ δεν πρέπει να χάνεται τόσο άδικα…’’
