Άλλη μια χρονιά φτάνει στο τέλος της κι έρχεσαι να αναμετρηθείς μαζί της.
Μια αναμέτρηση που δεν είναι πάντα εύκολη. Δεν είναι πάντα εύκολο να κοιτάς κατάματα τη ζωή σου και να προσπαθήσεις να ενώσεις το παζλ των στιγμών που έχεις ζήσει.
Βλέπεις, οι στιγμές που μετράς είναι πολλές. Και το ίδιο πολλοί και οι άνθρωποι που πήραν μέρος μέσα τους. Είτε ως πρωταγωνιστές είτε ως κομπάρσοι. Οι άνθρωποι που είναι πλέον για σένα σταθερή αξία. Οι αγαπημένοι σου. Οι άνθρωποι της καρδιάς σου. Αυτοί που η απουσία τους έγινε για σένα μια επώδυνη απώλεια. Οι άλλοι που διεκδίκησαν να γίνουν μέρος από τις στιγμές σου, που ήρθαν κι έμειναν. Εκείνοι που δεν κατάφεραν να βρουν μια θέση δίπλα σου, δεν μπόρεσαν να βρουν τον τρόπο για να σε κερδίσουν.
Κι εσύ προσπαθείς να σταθείς απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους και να εκτιμήσεις αυτά που πήρες κι εκείνα που έδωσες. Τα συναισθήματα που ένιωσες, όμορφα και άσχημα. Τα λόγια που ειπώθηκαν, τρυφερά και σκληρά. Τα άλλα που έγιναν πράξεις κι εκείνα που απόμειναν να αιωρούνται ξέπνοα χωρίς αντίκρισμα. Πρέπει να σταθείς απέναντί τους μέσα σου. Δύσκολο κι αυτό. Γιατί άλλους θα τους κοιτάξεις κατάματα γιατί τους φέρθηκες ντόμπρα και με ειλικρίνεια και σ’ άλλους θα κατεβάσεις το βλέμμα γιατί τους χειρίστηκες, γιατί τους πρόδωσες, γιατί τους εγκατέλειψες στα ζόρια.
Οι στιγμές σου είναι όμορφες και δυσάρεστες. Απαιτητικές και χαλαρές. Δυνατές και ασήμαντες. Είναι στιγμές χαράς και στιγμές θλίψης. Είσαι σχεδόν σίγουρος για όσες έχουν χαραχτεί μέσα σου. Για όσες σμίλεψαν αυτόν τον χρόνο που πέρασε με το χαμόγελο και με το δάκρυ σου. ‘Ίσως και να μην είσαι ο ίδιος άνθρωπος πια, γιατί κάποιες στιγμές έχουν τη δύναμη να σε αλλάξουν. Να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα, τον τρόπο που κουμαντάρεις το μυαλό και την καρδιά σου. Να σε γαληνέψουν ή να ξυπνήσουν το αγρίμι μέσα σου.
Κάπως έτσι θα μας αποχαιρετήσει ο χρόνος που φεύγει. Με αναμνήσεις και με προβληματισμούς αφήνοντας στη θέση του μετέωρη μια καινούρια ελπίδα. Βλέπεις, όσο διαφορετικές κι αν είναι οι ζωές των ανθρώπων, όσο κι αν απέχει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τη ζωή, τους ανθρώπους και τα στοιχειά μας, στο τέλος του χρόνου έρχεται πάντα η στιγμή που ανταμώνει το βλέμμα μας προς την ίδια κατεύθυνση: ανυπομονούμε να εξορκίσουμε τον παλιό τον χρόνο, βιαζόμαστε να τον αφήσουμε πίσω μας με θυμό, με πίκρα ή με παράπονο και μετράμε αντίστροφα για τον καινούριο που έρχεται.
Σ’ αυτόν στηρίζουμε το όνειρο, την προσδοκία και την ελπίδα μας για ένα καλύτερο αύριο. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό το «αύριο» για τον καθένα μας!
