Η απομάκρυνση θα έπρεπε να είναι λέξη ορόσημο για όλους μας.
Κρύβει πόνο, φανερώνει ευτυχία, δηλώνει αδυναμία, απαιτεί σοβαρότητα, εκπληρώνει επιθυμίες, προσαρμόζει προσδοκίες.
Είναι η λέξη μετά την αμαρτία, μάλλον είναι αυτή που την συνοδεύει.
Όταν απομακρύνεσαι από κάτι τότε ανακαλύπτεις πόσο πολύ το χρειάζεσαι ή μετράς την δύναμη του εθισμού που σου ασκεί.
Γιατί άλλο το χρειάζομαι και άλλο το σε χρειάζομαι.
Άλλο το μου λείπεις και άλλο το νιώθω λύπη γιατί λείπεις.
Η απομάκρυνση προκαλεί μια παράξενη ένωση.
Μια πρωτόγνωρη αίσθηση, μιας αλλιώτικης μοναξιάς.
Εκεί έρχονται με μαγικό τρόπο και καλύπτουν τα οποία κενά, κάτι ασήμαντες μα πολύ σημαντικές συλλαβές.
Είναι αυτές οι λέξεις με τα δύο ή τρία γράμματα που κάνουν την διάφορα.
Είναι το συναίσθημα που καταργεί την οποία απομάκρυνση και υποτιθέμενη “αμαρτία”...
Όμως μην πάει το μυαλό σου στο εύκολο συμπέρασμα, δώσε λίγο βάθος στην σκέψη και χώρο να απλωθεί.
Τα ευκόλως εννοούμε-να πότε δεν τα συμπάθησα, άσε που σχεδόν πάντα παραλείπονται. Εσύ;
