Δύο κατηγορίες ανθρώπων δεν συμπαθώ.
Αυτούς που ενώ δεν σε χωνεύουν, όχι γιατί τους έχεις κάνει απαραίτητα κάτι, απλά δεν τους αρέσει η φάτσα σου ρε φίλε, σου παίζουν το φθηνό ρολάκι του τύπου πόσο σε συμπαθώ αγάπη μου... Και τους άλλους που τα αισθήματα είναι αμοιβαία και δεν τους συμπαθείς ούτε οι εσύ.
Αυτοί οι τελευταίοι έχουν κρυμμένο ένα αλλά... που με κάνει να θέλω να τους χώσω μπουνιά στη μούρη, είναι ότι έχουν μια δειλία στο βλέμμα και στην στάση τους και δεν μπορούν να υποστηρίξουν αυτό τους το αίσθημα. Να το φωνάξει το σώμα τους δεν σε χωνεύω καλέ... Γιατί το στόμα μόνο μούγκα ξέρει. Τρέχουν να αλλάξουν στενό και μπαίνουν στην πρώτη πόρτα που θα βρουν ανοιχτή.
Τον τρόπο να στήνεις το ανάστημά σου τον έχεις από γεννησιμιού.
Α, και οι ανοιχτές πόρτες δεν είναι πάντα το κατάλληλο καταφύγιο. Εγώ σαν φευγιό τις βλέπω ειδικά αν την κλειδώνεις πίσω σου.
