Η περηφάνια μου κράτησε την ψυχή αδούλωτη

Η περηφάνια μου κράτησε την ψυχή αδούλωτη(πηγή pixabay)

Την περηφάνια αυτή, που εσύ σαρκαστικά μου αποδίδεις, πραγματικά την έχω.

Ποτισμένη με το ανάστημα του πατέρα και την ασίγαστη πίστη της μάνας.

Μου την έχω επιβάλλει!

Την υποχρέωσα να μεγαλώσει, ακόμα και όταν όλες οι συνθήκες γύρω μου την υπονόμευαν.

Δοκίμασε την αντοχή μου και δοκιμάστηκε.

Σε καμιά κλειστή πόρτα, δεν της επέτρεψα να το βάλει στα πόδια…

μα και σε καμιά δυσκολία, δεν επέτρεψα να μου την ακυρώσει.

Δεν την άφησα ποτέ να τρέξει πριν από μένα υπερφίαλα και αλαζονικά.

Μαζί, πλάι-πλάι πορευτήκαμε.

Δε με εγκατέλειψε και δεν την εγκατέλειψα ποτέ.

Με συντηρούσε και την συντηρούσα.

Μαζί, πλάι-πλάι πήραμε, δώσαμε, κερδίσαμε, χάσαμε, αδικήσαμε και αδικηθήκαμε.

Μαζί πανηγυρίσαμε αμέτρητες φορές, όταν αγγίξαμε ένα πολυπόθητο ονειράκι ή όταν κερδίσαμε μια μάχη στην αρένα της ζωής και μαζί άλλες τόσες, πέσαμε, πονέσαμε, γονατίσαμε, μα [αν θέλεις το πιστεύεις] αυτή ήταν πάντα που σηκωνόταν πρώτη και μαντάριζε τα τσακισμένα μας φτερά.

Μου ‘κλεινε συνωμοτικά το μάτι κάθε φορά, που πάλευα να υπερβώ τον εαυτό μου και έσκαγε ένα γελάκι ανακούφισης σε κάθε ‘’όχι’’ που ξεστόμιζα…

Πιστή ακόλουθος σε κάθε μου φυγή, ήταν αυτή, που φρόντιζε να βάλει φωτιά στις γέφυρες πίσω μου και να σβήσει δια παντός τη λάθος διαδρομή από το χάρτη της καρδιάς.

Αυτή, η περηφάνια μου, είναι που κράτησε την ψυχή αδούλωτη!

Τι, δε σε βολεύει; Τη θεωρείς ελάττωμα;

Δε πειράζει, μη μου αγχώνεσαι.

Σε μένα έχει χρεωθεί…

Πληρώνω εγώ και για λογαριασμό της….