Κάθε χρόνο μετά την Πρωτοχρονιά αναβιώνουν οι «Καμήλες», ένα έθιμο της Θράκης και συγκεκριμένα της Ανατολικής Ρωμυλίας.
Σύμφωνα με το έθιμο τα παιδιά μεταμφιέζονται και φορούν απαραιτήτως μάσκες που έχουν συμβολικό χαρακτήρα, αφού η όψη τους είναι τρομακτική και αποσκοπούν στο να ξορκίσουν το κακό από την πόλη και να διώξουν τα καλικαντζούρια! Κάνοντας εκκωφαντικούς θορύβους με τα κουδούνια που ζώνονται στη μέση περιφέρονται στους δρόμους προσπαθώντας να τρομάξουν τη φύση και να τη ξυπνήσουν. Οι μασκαράδες έχουν τη συνήθεια να ζητιανεύουν από τον κόσμο την ανταμοιβή τους, επειδή διώχνουν τα κακά πνεύματα.
Παλιότερα (τον προηγούμενο αιώνα, όταν ήμουν εγώ παιδί) έτσι όπως ντυνόντουσαν δε ξεχώριζε τίποτα! Μιλάμε για πολλά παιδιά!! Όλο το χωριό στο πόδι.
Ήταν μια καλή ευκαιρία λοιπόν για διασκέδαση αλλά και για να μαζέψουν χαρτζιλίκι ακόμη και τα κορίτσια. Το πιο δύσκολο της διαδικασίας ήταν η βόλτα στα μαντριά την προηγούμενη μέρα για να βρουν κουδούνια.
Οι μάσκες στολίζονταν με βαμβάκι ή μαλλιά από πρόβατα. Όποιος είχε και καμιά προβιά την έριχνε πάνω του.
«Καμήλες» ονομάστηκαν γιατί κάποτε περιφέρονταν με μια ξύλινη καμήλα στο χωριό.
Ο θόρυβος των κουδουνιών, καθώς η καμήλα κουνιόταν, συντελούσε στο ξύπνημα της φύσης από τη χειμωνιάτικη νάρκη.
Η καμήλα, ένα ζώο που αντέχει και ανταπεξέρχεται σε δύσκολες συνθήκες. Συμβολίζει με την καρτερία του και την απαράμιλλη αντοχή στην πείνα, τη δίψα τις αντίξοες συνθήκες, τις περιπέτειες του ανθρώπου μέσα στη ζωή και το χρόνο και την αποφασιστικότητά του να συνεχίσει να παλεύει κόντρα στις ελλείψεις και τις στερήσεις.
Επίσης η χρήση της καμήλας έχει τις ρίζες της σε ένα πραγματικό γεγονός.
Την απαγωγή μιας όμορφης κοπέλας από το γιο του Τούρκου επιτρόπου που συνέβη στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο αγαπημένος της για να την ξαναπάρει πίσω έστησε γλέντι και για να μπει στο τούρκικο σπίτι έφτιαξε ένα ομοίωμα καμήλας κάτω από το οποίο κρύφτηκαν οι φίλοι του. Αφού έκρυψαν την κοπέλα κάτω από την καμήλα την έβγαλαν έξω και την επομένη τη στεφάνωσαν με τον αγαπημένο της πριν προλάβουν να την ξαναπάρουν οι Τούρκοι.
Ευτυχώς ακόμη κάποια παιδιά κρατούν ζωντανό το έθιμο και στο χωριό μου, την Ανάβρα Καρδίτσας!
