Δεν ήξερα ποτέ τι να λέω σε τέτοιες περιστάσεις. Μου φαίνεται τόσο τυπικό το: «συλλυπητήρια». Συλλυπούμαι. Λυπάμαι δηλαδή μαζί με εσένα για αυτό που σου συνέβη.
Λένε ότι η χαρά που μοιράζεται, είναι διπλή χαρά και η λύπη, μισή λύπη. Όμως όταν χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο, η λύπη είναι απεριόριστη. Και στο μισό να μειωθεί, και πάλι είναι τεράστια. Οπότε σκέφτομαι ότι ίσως τελικά, η συμμετοχή σου σε μια τέτοια κατάσταση που βιώνει κάποιος, θα ήταν καλό να αφορά το κομμάτι της χαράς.
Να μην προσπαθήσεις να μειώσεις τη λύπη. Δε νομίζω ότι μειώνεται κιόλας εδώ που τα λέμε. Ενώ να κάνεις τον άλλον να χαρεί με διάφορες μικρές κινήσεις, θεωρώ ότι είναι εφικτό ακόμα και σε μια τέτοια δύσκολη κατάσταση. Ακόμη κι αν γίνει στιγμιαία.
Εξάλλου τι είναι η ζωή; Μικρές στιγμές.
Να πάτε μια βόλτα σε ένα αγαπημένο του μέρος.
Να του πας το αγαπημένο του γλυκό.
Να τον διευκολύνεις με κάτι στη δουλειά.
Να του πεις πόσο του πάει κάτι που φοράει.
Να του θυμίσεις πόσο όμορφη οικογένεια έχει φτιάξει.
Πάντα ήθελες να το πεις, αλλά δίσταζες. Πόσο ζηλεύεις τη σύγχρονη και αληθινή σχέση με το παιδί του. Ή το πόσο θαυμάζεις ότι μετά από τόσα χρόνια έχει διατηρηθεί ο έρωτας ανάμεσα στο ζευγάρι. Να του εξομολογηθείς πόσο σου αρέσει που καμιά φορά κάνει σαν μικρό παιδί. Πόση ενέργεια έχει παρά το συνεχές τρέξιμο στη δουλειά και πόση δύναμη, που παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, δεν άφηνε τίποτα να φανεί.
Κι αν σου πει ότι η ζωή είναι άσχημη, να συμφωνήσεις! Δεν έχει ουσία να προσπαθήσεις να ωραιοποιήσεις μια αντικειμενικά άσχημη κατάσταση. Ούτε να πιέσεις τον άλλον να το ξεπεράσει γρήγορα, ή να τον πείσεις ότι δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέται. Όχι! Υπάρχει λόγος να στεναχωριέται. Και έχει κάθε δικαίωμα να το βιώσει όλο αυτό στο έπακρον.
Θυμάσαι πως σου είχε πει κάποια στιγμή πως οι άνθρωποι που φεύγουν δε χάνονται. Ότι κάποια στιγμή θα τους ξαναδούμε όλους και θα ‘μαστε και πάλι όλοι μαζί ευτυχισμένοι. Και γιατί άλλωστε να μην πιστέψεις σε κάτι τέτοιο; Έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να αποδειχθεί το αντίθετο. Και όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται, είμαι της άποψης πως ό,τι πιστεύει ο καθένας, είναι αλήθεια. Η αλήθεια του. Κι αυτό αρκεί. Δε χρειάζεται να αναζητήσουμε τι λένε οι επιστήμες. Δεν είναι και όλα επιστήμη στη ζωή. Τα συναισθήματα ενίοτε τα νικούν όλα.
Κι όταν αγαπάς κάποιον αληθινά, αυτό είναι και που θα σε ενώνει πάντοτε μαζί του. Όπου και να πάει. Όσο η αγάπη είναι ζωντανή, είναι και εκείνος. Μπορεί να «έφυγε», αλλά δεν τον έχασες… Και καμιά φορά, σε δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε στη ζωή, προκύπτουν και κάποια θετικά πράγματα. Βλέπουμε πόσο πολλοί άνθρωποι είναι δίπλα μας και μας αγαπούν.
Δεν είναι λίγο, ούτε δεδομένο. Αυτό μπορείς να το πεις. Είμαι εδώ για σένα. Πιθανότατα να μην μπορέσω να σου μειώσω τη λύπη και ίσως να μην καταφέρω καν να σε κάνω να χαμογελάσεις, όσο και να το προσπαθήσω. Όμως είμαι εδώ! Και αυτό το άρθρο τώρα, το γράφω για εσένα. Πάντα με διάβαζες παρά τον ελάχιστο χρόνο που είχες και πάντα αυτό με έκανε όσο χαρούμενη δεν μπορείς να με φανταστείς! Γράψε αν θες κι εσύ κάτι για όλο αυτό που βιώνεις. Αδειάζουμε καμιά φορά από αυτά που μας βαραίνουν, γεμίζοντας σελίδες.
Και μην ξεχνάς, ότι στους σχηματισμούς των σύννεφων τη μέρα, ή των αστεριών τη νύχτα, κρύβονται μηνύματα που σου στέλνουν από εκεί ψηλά οι άνθρωποι που «έφυγαν». Μη σκύβεις το κεφάλι και μην το βάζεις κάτω. Θέλουν να σε βλέπουν να κοιτάς ψηλά και να χαμογελάς. Μην τους χαλάσεις το χατίρι…
Η Μαρία Ιατρίδη είναι εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Κυκλοφορεί η ποιητική της συλλογή: "Χαράζοντας τα σύννεφα" από τις εκδόσεις Πνοή.
