Κι είναι και κάτι μέρες... Περίεργες να τις πω; Ναι, περίεργες θα τις πω. Που πλανιέται μια παράξενη ατμόσφαιρα στον αέρα. Είσαι καλά, δε χωράει αμφιβολία γι' αυτό κι όμως, κάτι μέσα σου δε λειτουργεί καλά. Θες να κλάψεις κι όμως δεν υπάρχει λόγος.
Δεν είσαι λυπημένη. Δεν έχει γίνει τίποτα που να σε πλήγωσε, να σε στενοχώρησε, να σε πείραξε.
Απλά είσαι κάπως...
Δεν έχω τίποτα λες, σαν σε ρωτάνε και είναι η αλήθεια. Εύκολο θα ήταν αν είχες. Θα είχες προσδιορίσει την αιτία αυτού του "κάπως" που είσαι και θα μπορούσες να το παλέψεις. Τώρα;
Άτιμες ορμόνες θα ακούσεις να λένε. Ίσως και να είναι αν και δεν είσαι ούτε γι'αυτό σίγουρη. Εσύ μόνο να κλαις θες. Θες να χουχουλιάσεις στον καναπέ με μια τρυφερορομαντική ταινία, σαν αυτές που έβλεπες στα νιάτα σου. Θες να συγκινηθείς με μια μελωδική μπαλάντα. Μποφίλιου τραβάει η όρεξή σου και λίγο Σωκράτη για να αγγίξεις τα πατώματα. Το γιατί θες να αγγίξεις τα πατώματα, βέβαια, παραμένει άγνωστο.
Άγνωστο αυτό το μέσα μας τελικά. Όπου θέλει μας πάει, τα πάνω κάτω μας φέρνει, όλα τούμπα. Μακάρι να ήταν όλα απλά. Να λες σήμερα είμαι καλά γιατί έγινε αυτό. Να λες σήμερα είμαι χάλια γιατί έγινε ή δεν έγινε αυτό. Να 'ναι όλα ξεκάθαρα, όλα στο φως. Αυτό το ασαφές του γυναικείου κόσμου, αυτό το ομιχλώδες μέσα σου που έχει χίλιες δυο αποχρώσεις και που δεν μπορείς να το ελέγξεις πότε θα συγκινηθεί, πότε θα μελαγχολήσει και γιατί, κάπου σε χαλάει. Βλέπεις πάντα ήθελες να έχεις τον έλεγχο.
Αμ δε! Ο γυναικείος σου εσώκοσμος γλυκιά μου έχει άλλες ορέξεις. Σε θέλει να ζεις μες το σασπένς. Τώρα σε έχει στα πάνω και την αμέσως επόμενη, δώστου ένα πάτωμα έτσι για να εκτιμάς τα σκαμπανευάσματα.
Την παλεύεις; Μη μου απαντήσεις. Να την παλέψεις. Γιατί αλλιώς άκρη δε βγαίνει.
Να την παλέψεις κι όλα καλά θα πάνε. Κι αυτό δεν είναι υπόσχεση. Είναι δέσμευση...
