Κάθισε κάτω, θέλω να μιλήσουμε. Έχουμε πράγματα να πούμε. Πράγματα που εσύ σπρώχνεις κάτω από το χαλί κι εγώ τα τραβώ πεισματωμένα για να τα λύσουμε.
Θυμώνω μαζί σου. Θυμώνω γιατί όμοια με μικρό παιδί ζητάς παράταση στη σιωπή. Αρνείσαι να αντιμετωπίσεις όσα πρέπει να αντιμετωπιστούν. Είμαστε δύο κι όμως εσύ εμμένεις στο μόνος σου. Με αφήνεις στο μόνη μου...
Δεν το θέλω όμως έτσι. Εγώ τα θέματά μου θέλω να τα λύνω. Θέλω να επικοινωνώ, να εξωτερικεύω όσα έχω ανάγκη. Κι εσύ στέκεσαι στην άκρη, σαν τιμωρημένο παιδί στο ένα πόδι και περιμένεις να τελειώσει το κήρυγμα για να εξαφανιστείς στον μικρόκοσμό σου. Για να επιστρέψεις στη σιωπή που επιμένεις να βάζεις ανάμεσά μας. Γιατί;
Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα αν αποφάσιζες να μου πεις τι σκέφτεσαι. Αν με απάλλασσες από την περίεργη θέση τού να μαντεύω την άποψή σου, τα θέλω σου, τους φόβους σου, τα παράπονά σου.
Δεν είμαι τέλεια. Δε θέλω να με κανακεύεις σα να είμαι. Να μου τα λες τα στραβά μου για τα ισιώνουμε μαζί.
Γιατί γι' αυτό το μαζί περπατάμε στον ίδιο δρόμο. Γι' αυτό το μαζί ονειρευόμαστε στο ίδιο μαξιλάρι.
Μην απομονώνεσαι και μη ζητάς να ξεφύγεις από όσα μας συμβαίνουν. Το να μην τα αντιμετωπίσεις δε σημαίνει αυτόματα ότι τα εξαλείφεις κιόλας.
Κάθισε πλάι μου και μην αμύνεσαι στη συζήτηση. Μην την αποφεύγεις. Έλα να ανοίξουμε τις καρδιές μας. Μπορεί και να μαλώσουμε. Και τι έγινε; Θα τα ξαναβρούμε. Καλύτερα μια ένταση που ξεσπά παρά χίλιες μαζεμένες εντάσεις που δε βρίσκουν ποτέ το δρόμο για την επιφάνεια.
Δε θα σου κρυφτώ. Θα σου πω όσα νιώθω.
Το ίδιο περιμένω να κάνεις κι εσύ.
Για το καλό μας...
