Σε ευχαριστώ γιατί μετά από σένα βρήκα τον εαυτό μου

Σε ευχαριστώ γιατί μετά από σένα βρήκα τον εαυτό μου (pixabay)

Πάτησα πάνω στο on this day.
Βγήκαν όλα μας τα posts, τα check in’s, φωτογραφίες, τραγούδια.
Δηλώσεις.
Θα σ´αγαπώ για πάντα, για πάντα μαζί, για πάντα ερωτευμένοι, για πάντα τρελοί ο ένας για τον άλλον.

Σε όλες αυτές τις αναρτήσεις υπήρχε ένα τεράστιο για πάντα. Πώς το είχα ξεστομίσει;
Πώς το ορκιζόσουν; Τραγική ειρωνεία ε;
Δυο άνθρωποι τόσο μαζί, με τόσα για πάντα, να καταλήγουν τόσο ξένοι σε ένα τεράστιο ποτέ.
Δυο άνθρωποι που στο μαζί διάλεξαν το χώρια. Που μοιράστηκαν στιγμές, αγκαλιές, χαρές και λύπες.
Ένα σπίτι, έναν σκύλο.

Πέρασαν τα χρόνια. Δε νιώθω στεναχώρια. Δε νιώθω πληγωμένη. Για την ακρίβεια, δε νιώθω τίποτα. Τίποτα που να με κάνει να νοσταλγώ. Εσένα, εμένα, εμάς.
Και όλα όσα φτιάξαμε.
Ήταν δικά μας κι απλά τα γκρεμίσαμε.

Ακόμη κι αν είμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων εμείς πάντα θα ξέρουμε. Κι αυτό είναι το μοναδικό πάντα που θα ισχύει στο υπόλοιπο της ζωής μας.
Χωριστά.
Όπως το διαλέξαμε, όπως το αποφασίσαμε.

Δε μου λείπεις. Και πάει χρόνος από την τελευταία φορά που σε σκέφτηκα. Κι αυτό γιατί σκέφτηκα στιγμές. Όχι εσένα συγκεκριμένα. Όχι γιατί το βλέπω εγωιστικά, αλλά γιατί το ξεπέρασα.

Σε ξεπέρασα. Μας ξεπέρασα.
Χρόνια τώρα. Μακριά σου κατάλαβα πώς δεν θα ήμουν ευτυχισμένη κοντά σου.
Δεν ήμουν άλλωστε το τελευταίο διάστημα.

Το έβλεπες, το ήξερες, το ένιωθες. Μετά από σένα πάτησα στα πόδια μου. Και γι αυτό σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ που κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια χωρίς την σκέψη σου, όπως έκανα τότε.
Σε ευχαριστώ που όταν βλέπω όλα αυτά τα δικά μας στο on this day χαμογελάω απ´την καρδιά μου.
Γιατί το ζούσαμε. Γιατί το ζήσαμε.

Σε ευχαριστώ γιατί μετά από σένα βρήκα τον εαυτό μου. Εκείνη την γυναίκα που χαμογελάει ακόμα και στις αναποδιές. Σε ευχαριστώ που φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής μαζί κι όχι ο καθένας μόνος του. Άσχετα αν εσύ πήγες αριστερά κι εγώ δεξιά.
Τουλάχιστον κι οι δύο πήγαμε εκεί που θέλαμε.
Κι ας γίναμε ξένοι.