Κάποτε θα ψάχνεις τα γυαλιά της πρεσβυωπίας σου γιατί χωρίς τα αναθεματισμένα δεν θα βλέπεις κοντά. Και θα ξεχνάς τα όσα έκλεισες τα μάτια και δεν είδες γιατί φοβήθηκες μην σε τυφλώσει η λάμψη τους.
Κάποτε δεν θα προσπαθώ να αφυπνήσω συνειδήσεις με την ποίησή μου. Θα γράφω μόνο νοσταλγικά στιχάκια σε χαρτοπετσέτες που μετά θα τσαλακώνω και θα πετώ.
Κάποτε θα είμαστε οι καθώς πρέπει τύποι του 2ου και 3ου ορόφου.
Κάποτε θα βλέπεις τους άλλους να ζουν και εσύ θα έχεις ξεχάσει πως είναι.
Κάποτε θα έχω χάσει τη σπίθα από το βλέμμα.
Κάποτε θα ταξιδεύεις με το μυαλό σε μέρη που δεν τόλμησες να στείλεις το κορμί σου. Και εγώ θα μιλάω πολύ λιγότερο απ΄ότι μιλάω τώρα γιατί θα ξέρω. Γιατί θα έχω μάθει ότι αυτός που κουβαλάει πολλά σωπαίνει.
Κάποτε θα μυρίζω γλυκιά λεβάντα και όχι φωτιά. Κι εσύ δεν θα μπορείς να κοκορεύεσαι πια για τη δύναμή σου. Δεν θα τσακωνόμαστε πια γιατί θα έχουμε χαθεί. Και θα δίναμε χίλιες ισορροπίες για μια ανισόρροπη στιγμή. Και θα δίναμε πίσω όλη εκείνη την ηρεμία την οποία παρακαλούσαμε να έχουμε για μια ακόμα στιγμή έντασης. Κάποτε τα τραγούδια που λέμε τώρα φωναχτά θα τα σιγοψυθιρίζουμε. Και τα βροντερά μας γέλια θα έχουν γίνει γλυκόπικρα χαμόγελα.
Κάποτε θα αναρωτιόμαστε γιατί τελικά οι παλιές αγάπες δεν πήγαν στον παράδεισο. Και θα διηγούμαστε στα εγγόνια μας την ήρεμη ζωή μας, παραλείποντας να τους πούμε για εκείνη την άλλη, την γεμάτη ένταση. Τη γεμάτη κατακόκκινα φιλιά που πονούσανε τα χείλη. Κάποτε θα χτυπάμε τα κεφάλια μας στον τοίχο για τα ρίσκα που δεν πήραμε και για εκείνες τις πόρτες που δεν ανοίξαμε από φόβο μην τυχόν και πίσω τους δεν βρίσκεται κανένας δρόμος.
Μα τι ειρωνεία!
Ποιος θα φανταζόταν ότι πίσω από αυτές τις πόρτες υπήρχαν δρόμοι που οδηγούσαν στα πιο όμορφα μονοπάτια!
Κάποτε θα βρεθούμε τυχαία στο δρόμο και θα χαιρετηθούμε σαν δυο παλιοί γνώριμοι. Θα ρωτήσουμε ο ένας για τη ζωή του άλλου,θα πούμε για τον καιρό.
Θα είμαι μεγάλη για να μου πεις "είσαι όμορφη" αλλά θα μου το πεις. Κι ας μην είμαι πια.
Θα είσαι κουρασμένος για να κάνεις εκείνες τις δυνατές αγκαλιές αλλά θα μου δώσεις μία τέτοια.
Θα δεις στα μάτια μου τις χαμένες στιγμές.
Θα δω στα δικά σου τα ανεκπλήρωτα όνειρα.
Θα χωριστούμε σαν δυο καλοί φίλοι.
Σαν παλιοί γνωστοί.
"Γεια",θα μου πεις.
Και μέσα σε εκείνο το "γεια" θα κρύβονται όλες εκείνες οι φωτιές που καταλήξαν στάχτες.
