Την περίμενα…
Ήξερα πως θα έρθει…
Ένα φίδι τυλιγμένο στο λαιμό μου οι χειμώνες μου.
Βαρέθηκα τη μαυρίλα τους. Βαρέθηκα τις ατέλειωτες νύχτες, που παλεύω να ζεστάνω κορμί και μυαλό, που η ανάσα παγώνει από το τόσο σκοτάδι και μένουν λόγια και όνειρα μισά. Βαρέθηκα να βλέπω τις κούνιες σκουριασμένες να τρίζουν από εγκατάλειψη. Βαρέθηκα τα μαύρα, τα καφέ, τα γκρίζα ρούχα και χαμόγελα.
Την περίμενα… Σε περίμενα… Ήξερα πως θα ‘ρθεις Άνοιξή μου. Ήρθες!
Με συνάντησες χαμένη στα σκοτάδια μου να περιδιαβαίνω σε θυμό και φόβο. Να σκοντάφτω αδύναμη σε εθισμό και άρνηση κι έμεινες… Διέκρινες την αλήθεια μου και την ερωτεύτηκες. Αφουγκράστηκες την κραυγή μου και την ξόρκισες. Φίλησες τα δάκρυά μου και τα εξαφάνισες. Μέλωσες την ψυχή μου και την ξεκλείδωσες.
Τώρα το φως, μ’ έχει κυκλώσει Άνοιξή μου. Έχει κατακλύσει όλες μου τις αισθήσεις. Η ζέστη τρυπώνει στην καρδιά μου κι ανθίζω σα λουλούδι. Οι μέρες μου φεγγοβολούν σαν άσπρα βότσαλα στην άμμο. Χάνομαι μέσα στα χρώματα και τους ήχους της αγάπης. Την αφήνω να με παρασύρει. Την αφήνω να με κερδίσει. Την αφήνω να δρασκελίζει ποτάμια καμωμένα από κρυστάλλινα δάκρυα και να ξανοίγεται στον ωκεανό όμοια με καραβάκι στον ορίζοντα. Την αφήνω Άνοιξή μου. Την εμπιστεύομαι. Ξέρω πως δε θα χαθεί.
Αυτή η αγάπη έχει οδηγό τ’ αστέρια. Ντύνει τη νύχτα με αρώματα και μ’ ένα φιλί μεθάει στην αυλή του φεγγαριού. Φυτεύει στις φλέβες παπαρούνες και καταπίνει γύρη με κάθε φύσημα, με κάθε αναπνοή. Αυτή η αγάπη είναι ελεύθερη κι ανεξάρτητη. Τη νιώθεις, τη μυρίζεις, τη ζεις. Δε σ’ αφήνει να την αγνοήσεις…
Μου πάει αυτή η αγάπη Άνοιξή μου…
Μου πηγαίνει αυτή η Άνοιξη αγάπη μου!
