Ανάσταση.
Τσίκνες ολούθε, τσουγκρίσματα και μουσικές. Χαρά και οικογενειακές στιγμές.
Ευημερία, που μπορεί να μη μας ανήκει κανονικά, αλλά που ζοριστήκαμε για να την έχουμε. Για να μη νιώθουμε ότι μας λείπει κάτι τις Άγιες αυτές ημέρες.
Αυτοί είμαστε εμείς.
Οι άλλοι όμως;
Εκείνοι με το χαρτόκουτο που ονοματίζουν σπίτι;
Εκείνοι με το χέρι το απλωμένο σε βοήθεια;
Εκείνοι οι άνθρωποι, οι δίχως ένα αυγό;
Κι από την άλλη, εκείνοι οι μόνοι, οι δίχως έναν άνθρωπο να τσουγκρίσουν ένα αυγό;
Μας έζωσαν τα άσχημα άνθρωποι. Κι όσο γυρεύουμε απεγνωσμένα την ανάταση μαζί με την Ανάσταση, εκείνη δεν έρχεται.
Θλίψη και μοναξιά. Ανέχεια και δυστυχία.
Και γύρω σε όλα αυτά εμείς.
Με υποθηκευμένη ευτυχία, με δανεικές στιγμές.
Κοιτάμε γύρω μας ή μας φυλακίζουν τα γεμάτα πιάτα μας -που γύρευε πώς γέμισαν...
Ανησυχούμε; Πονάμε; Νοιαζόμαστε; Την ψάχνουμε την ανάταση μαζί με την Ανάσταση ή μας αρκεί η τσίκνα ενός αρνιού που μπορεί να κάνουμε μήνες να ξεχρεώσουμε;
Ας κοιτάξουμε γύρω μας κι ας πιάσουμε το χέρι που θα βρούμε μοναχό του. Ας λιγοστέψουμε τις μερίδες μας, γεμίζοντας ένα πιάτο που του έλαχε να είναι αδειανό.
Ας νοιαστούμε για τους λιγότερο προνομιούχους, για εκείνους τους χωρίς οικογένεια της διπλανής πόρτας, τους χωρίς πόρτα άστεγους της γειτονιάς.
Η Ανάσταση οφείλει να είναι για όλους.
Η ανθρωπιά μας οφείλει να φαίνεται. Ας μην την κρύβουμε στην τσέπη μας.
Οι τσέπες εύκολα αδειάζουν...
Ας το θυμόμαστε αυτό...
