Τις νύχτες πάντα νιώθω τις λέξεις να αφηγούνται γλαφυρά την ιστορία που ζήσαμε παρέα.
Πού και πού μάλιστα, μπορώ να νιώσω τη μυρωδιά σου δίπλα μου.
Ίσως και να θυμώνω, όχι γιατί δεν είσαι μαζί μου, αλλά για τον τρόπο που επέλεξες να είσαι χώρια μου.
Θα ήθελα να είχες κακιώσει, να μου βρεις λάθη, άδικα.
Να με κατηγορήσεις για ό,τι εσύ ήθελες.
Αντ' αυτού εισέπραξα σιωπή. Μια παράλογη σιωπή, απέναντι στο δικό μου ξεφωνητό.
Έφυγες χωρίς να ξέρω τον λόγο. Απ' τη μια στιγμή στην άλλη, θέλησες να γίνεις παρελθόν μου.
Ο εγωισμός δε με άφησε να σε ψάξω, αλλά ήθελα απελπισμένα να μάθω το γιατί.
Εικασίες σκέψεις, αμέτρητες, αλλά η αλήθεια κρυμμένη μέσα σου.
Είχαμε ζήσει όμορφα, και θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε.
Συνέχισα την ζωή μου, χωρίς στην πραγματικότητα να νιώθω πως σε είχα χωρίσει.
Λέξεις και πράξεις χωρισμού δεν παίχτηκαν ποτέ.
Σε είδα εκεί που δεν περίμενα ποτέ να σε δω.
Είχα φτιάξει αμέτρητες φορές το σκηνικό μιας τέτοιας συνάντησης.
Πάντα εγώ η άνετη, και εσύ αυτός που θα πάθαινε το σοκ. .
Τελικά μόνο οι σκέψεις μου έμειναν.
Ήταν τόσο ανώδυνο που ήθελα να χαμογελάσω με τον εαυτό μου.
Τόσα χρόνια σε κρατούσα ζωντανό μέσα μου, μόνο και μόνο για να μάθω.
Ανακάλυψα πως δε με ενδιέφερε πια.
Με ελευθέρωσε ο χρόνος, μόνο που δεν το ήξερα.
Βρεθήκαμε απέναντι ο ένας απ' τον άλλον, κοιταχτήκαμε.
Παρακαλούσα μέσα μου να μη μου μιλήσεις. Ποια, εγώ!
Εκείνη τη βραδιά, τράβηξα γραμμή κάτω απ' το όνομα σου.
Ήταν σαν να τελείωνα την πράξη, και έδινα το τελικό αποτέλεσμα.
Μόνο που κάπου κάπου, καθώς οι κουρτίνες θροΐζουν τις νύχτες, απ' τα ανοιχτά παράθυρα,
θυμάμαι πόσο πολύ σου άρεσε αυτός ο ήχος.
Αυτό μόνο.
