Κάποια στιγμή, θα βαρεθείς. Θα πάψεις να αναρωτιέσαι. Θα ησυχάσεις.
Κάποια στιγμή, θα λυθούν όλες σου οι απορίες.
Τόσα πώς και γιατί, σε κυνηγάνε βαθιά μέσα σου κι απάντηση δε βρήκες.
Το σώμα σου έπαψε να μιλάει πια. Μέρες, μήνες, πώς πέρασε αυτός ο καιρός.
Σαν παραμύθι φαίνεται. Θα ησυχάσεις. Όλα θα περάσουν, όπως ακριβώς ήρθαν.
Και θα έρθουν κι άλλα, κι άλλα… Κι εσύ, εκεί, όρθια!
Κανείς ποτέ δε βρήκε απάντηση σε όλα τα ερωτήματά του. Κι ίσως, τα πιο βαθιά μας πρέπει να μένουν αναπάντητα.
Χωρίς «γιατί». Ούτε καν ρωτάς. Βαρέθηκες τα «έτσι» αυτού του κόσμου. Φράκαρε το μυαλό σου από «έτσι». Δε θέλεις ούτε να ρωτάς, τίποτα.
Ήρθε ο Αύγουστος και σου χρωστά. Σου χρωστά, σου χρωστά, σου χρωστά…
Τα χέρια σου ανοιχτά, το κεφάλι σου ψηλά. Η καρδιά, μπαλωμένη, μα αντέχει.
Η ψυχή, λαχταρά και περιμένει.
