Αμέτρητες φορές δείξαμε συμπόνια στα άτομα με ειδικές ανάγκες. Τα είπαμε παιδιά ενός κατώτερου Θεού, τα αγκαλιάσαμε σε κοινωνικές δεξιώσεις, είτε μπροστά σε οικογενειακούς φίλους είτε σε άτομα σημαντικά για την κοινωνία.
Ψευτοδακρύσαμε και τα αγκαλιάσαμε λέγοντας πως θα είμαστε για πάντα στο πλευρό τους. Πάντα μα πάντα. Και τα καημένα το πίστευαν. Όντως το πίστευαν... Και μας είχαν πάντα νοερά στο πλάι τους. Ότι θα είμασταν πάντα εκεί για εκείνους παρέχοντας τους συντροφιά την ώρα που η κοινωνία τους απομάκρυνε, ή τους γύριζε κυριολεκτικά την πλάτη.
Όλα για το είναι, για το image… Αυτό το αναθεματισμένο image, που μας αλλάζει τελείως. Τρέμουμε όταν μας βλέπουν κάπως διαφορετικά, αν κάνουμε μπροστά στους άλλους πράγματα ασυνήθιστα. Πάντα, πρέπει να κάνουμε αυτό που κάνουν όλοι οι υπόλοιποι για να νιώθουμε και εμείς ότι αποτελούμε μέλη της κοινωνίας σήμερα. Δίνοντας αγάπη – ψεύτικη αγάπη, ψεύτικα χάδια και φιλιά- μπροστά σε αυτούς που πρέπει και μόνο την στιγμή που πρέπει.
Όντως, για να μη γινόμαστε υπερβολικοί, πραγματικά αυτά τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, μπορεί να τα σεβόμαστε, να εννοούμε έστω και αυτό το απειροελάχιστο ψέμα που τους γεμίζουμε στα μυαλά κάθε μα κάθε φορά που τα βλέπουμε.
Την ίδια στιγμή όμως, που το κάναμε αυτό διπλοπαρκάραμε σε θέσεις αναπήρων για δικιά μας ευκολία. Χωρίς να συμμεριστούμε την ανάγκη τους. Τους απορρίπταμε κυριολεκτικά από τα πάντα. Η αγνόηση σε όλο της το μεγαλείο. Δε νιώθαμε καθόλου τύψεις.
Δεν τους καλούσαμε στις καθημερινές απλές κοινωνικές συναντήσεις στο σπίτι, με τα δικά μας άτομα. Στους χώρους εργασίας μας. Στις καφετέριες και εκεί που συχνάζαμε για ξεκούραση στον ελεύθερό μας χρόνο. Γιατί ήταν δύσκολο να κατεβάσουμε τα παιδιά από το αμάξι, λόγω κινητικής δυσκολίας. Όχι δύσκολο βασικά αλλά επειδή βαριόμασταν, δε θέλαμε ταλαιπωρίες. Νιώθαμε γεμάτοι κόμπλεξ, αν δεν έβλεπαν και δεν άκουγαν. Αν χρησιμοποιούσαν τη δική τους γλώσσα επικοινωνίας. Διότι τότε οι καλεσμένοι μας θα μας έβλεπαν και αυτοί παράξενα και θα μας σχολίαζαν. Για εμάς πάντοτε δεν είχαμε χρόνο για αυτά. Δεν μπορούσαμε, δεν βόλευε…
Όλα τα στάτους στο facebook, που τα γεμίζουμε με καρδιές, με άπειρα likes και άπειρα σχόλια είναι ένα μέρος του image που δίνουμε, που θέλουμε να δώσουμε. Aυτά τα παιδιά δε μας έχουν όμως αγνοήσει ποτέ. Άλλα όμως, μας έχουν αγνοήσει. Αυτά που είναι υγιέστατα, αυτά που έχουν τη ζωή τους στρωμένη ροδοπέταλα. Αυτά, που όταν μεγαλώσουν, θα μας αντιγράψουν, θα γίνουν σαν εμάς. Θα αγνοούν τους πάντες. Τι θα γίνει αν κάποτε αποκτήσουμε και εμείς παιδιά σαν αυτά που αγνοούμε σήμερα;
Καιρός να αφήσουμε αυτό το image, αυτούς τους κομπλεξισμούς στην άκρη επιτέλους και να γίνουμε πιο ανθρώπινοι, πιο φυσιολογικοί για εμάς και όχι για τους «άλλους». Καιρός είναι να αλλάξουμε τον λανθασμένο τρόπο σκέψης και να αρχίσουμε να τους αγαπάμε όλους, χωρίς όρια, κανόνες και προϋποθέσεις…
