Ζούμε σε μια εποχή που η τηλεόραση αποτελεί αναπόσπαστο οργανικό κομμάτι του κάθε σπιτιού και κάθε νοικοκυριό είθισται να μαζεύεται μπροστά από το ενημερωτικό «κουτί» και απολαμβάνει την ξεκούραστη στιγμή της ημέρας. Ειδικότερα τις βραδινές ώρες που δεσπόζουν τα σίριαλ και οι ψυχαγωγικές εκπομπές, οι δείκτες τηλεθέασης χτυπούν συνήθως κόκκινο καθώς αποτελούν την ευκολότερη μορφή ψυχαγωγίας.
Το ζήτημα όμως που προκύπτει από αυτό το φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών, είναι τα τηλεοπτικά πρότυπα που περνούν μέσα από τα ψυχαγωγικά προγράμματα, καθώς έχουν την δύναμη να επηρεάσουν σε καθημερινή βάση ένα μεγάλο και αρκετά σημαντικό ποσοστό ατόμων. Για να γίνουμε περισσότερο συγκεκριμένοι, ας εξετάσουμε τα πρότυπα που προάγει, όχι γενικά το εκάστοτε τηλεπαιχνίδι, αλλά ειδικότερα τα παιχνίδια ομορφιάς.
Ξεκινώντας με την ψυχολογική προσέγγιση του όρου, η ομορφιά ξεκινά στην κάθε γυναίκα από την εσωτερική αποδοχή της μοναδικότητάς της και τη συμφιλίωση με το σώμα και τον εαυτό της, συμπεριλαμβανομένων όλων των ατελειών που την κάνουν αυτό που είναι. Στο ευαίσθητο, όμως, ελληνικό κοινό που κατακρεουργείται καθημερινά από την οικονομική κρίση και την ραγδαία μείωση της δυνατότητας για οποιαδήποτε μορφής πολυτέλεια, η αποδοχή αυτή μοιάζει όλο και δυσκολότερο εγχείρημα. Εδώ κάνει την είσοδό του και το παιχνίδι- φαινόμενο των τελευταίων εβδομάδων, που από την αρχή του έχει προκαλέσει πλήθος σχολίων και έχει προξενήσει τεράστιο ποσοστό αντιδράσεων, όσο και τα νούμερα της τηλεθέασης που «χτυπάει».
Το αναφερθέν ριάλιτι, έχει ως στόχο να επιλέξει και να αναδείξει, βάσει διεθνών (όπως έχει πλειστάκις τονιστεί από την αγαπημένη Βίκυ Καγιά) προδιαγραφών και επαγγελματικών προτύπων, τα επόμενα τοπ μόντελς ικανά να περπατήσουν στις πασαρέλες υψηλής ραπτικής τόσο του εσωτερικού όσο και του εξωτερικού.
Καλά μέχρι εδώ; Άριστα θα μπορούσε να πει κανείς.
Το πρόβλημα όμως ξεκινά όταν έρχεται η δημοσιοποίηση των συνθηκών που καλείται να δουλέψει ένα μοντέλο, αλλά και της σκληρής κριτικής που απαιτείται να δεχθεί προκειμένου να εκπληρώσει τον επαγγελματικό του στόχο και να αγγίξει την τελειότητα.
Ο μέσος Έλληνας που όχι μόνο θα παρακολουθήσει το σόου, αλλά θα έχει και εμπεριστατωμένη επιστημονική άποψη γύρω από αυτό, θα παίξει άτυπα τον ρόλο του κριτή, υπερασπιζόμενος συχνά τα νεαρά κορίτσια τα οποία δέχονται καταιγισμό αρνητικών σχολίων αρκετές φορές και φθάνουν τελικά να βιώσουν την απόρριψη( που αποτελεί εβδομαδιαίο στόχο του παιχνιδιού στο οποίο ΕΝ ΓΝΩΣΗ τους δήλωσαν συμμετοχή). Ξεχνάμε εύκολα λοιπόν πως τα κορίτσια αυτά είναι εκεί για να κριθούν αυστηρά για την εικόνα τους και παρουσιάζουμε εξάρσεις λύπης και απέχθειας για τους κριτές που δε σταματούν να τις κρίνουν (μήπως όμως η λέξη κριτής βγαίνει από το ρήμα κρίνω;). Σχολιάζουμε δε βάσει δικών μας προτύπων εάν κάποια είναι κατάλληλη ή όχι για έναν κλάδο που δεν έχουμε καμία επαφή και δεν μας αφορά. Εικάζω λοιπόν πως εκείνη τη στιγμή βγάζουμε όλοι από το μυαλό μας το πόσο σκληρές και τυπικές είναι οι απαιτήσεις σε κάθε δουλειά και πόσο επαγγελματική συμπεριφορά οφείλει ο καθένας μας να επιδείξει στον κλάδο του.
Το ουσιώδες όμως πρόβλημα δεν εμμένει εκεί. Πέρα από τον κριτή που κρύβουμε όλοι μέσα μας που έχει δικαίωμα να έχει γνώμη και άποψη πάνω σε οτιδήποτε αφορά την δημόσια σφαίρα (ζήτημα αμφιλεγόμενο που ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία να αναπτύξω σε άλλο άρθρο), υπάρχει ένα βαθύτερο, ουσιαστικότερο πρόβλημα. Δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε πως τα πρότυπα ενός μοντέλου είναι υπερβολικά αυστηρά για κάποιο λόγο και σε καμία περίπτωση ΔΕΝ αντιπροσωπεύουν την μέση γυναίκα του σήμερα. Είναι λογικό να υπάρξει άμεση σχέση αλληλεπίδρασης ανάμεσα σε μια φαντασμαγορική εικόνα και στην επιθυμία μας να την πραγματοποιήσουμε και ο χώρος της μόδας είναι γεμάτος από φώτα και εντυπωσιασμό.
Δεκτό.
Πέραν όμως τούτου δεν είναι πραγματοποιήσιμο και εφαρμόσιμο να προάγεται μια εικόνα για το σώμα της γυναίκας με αναλογίες ιδανικών προδιαγραφών, ύψος κυπαρισσιού σε διασταύρωση με ιτιά και πρόσωπο αψεγάδιαστο. Τα μοντέλα οφείλουν να λειτουργούν εν γνώση και πλήρει συνειδήσει ως ένας καμβάς ικανός να δεχτεί τις (ενδυματολογικές)παρεμβάσεις του εκάστοτε σχεδιαστή.
Η μέση γυναίκα του σήμερα ΔΕΝ έχει κανέναν λόγο να επιτελεί την ίδια λειτουργία.
Δεν είναι λοιπόν δυνατό να αναλώνεται κανείς στην ενοχικότητα που δεν διαθέτει καλλίγραμμα πόδια με δύο μέτρα έκαστο, αλλά και μέση δαχτυλίδι.
Οι καμπύλες και η ανοιχτή περιφέρεια, οι ραγάδες και η κυτταρίτιδα (που ναι έχουμε όλες, μερικά μοντέλα έχουν επίσης) οι φακίδες και η ακμή, αποτελούν πλήρως αποδεκτά στοιχεία της εκάστοτε γυναίκας που την κάνουν ακόμα πιο όμορφη από όσο αισθάνεται. Δεν είναι δυνατόν να περνάμε τις μέρες μας με συγκρίσεις ανόμοιων πραγμάτων καθώς ένα μοντέλο δεν πλησιάζει σε τίποτα την ομορφιά της καθημερινής γυναίκας της διπλανής πόρτας. Ας αφήσουμε λοιπόν τους ρόλους του κριτή για εκείνους που πληρώνονται γι’ αυτό και έχουν και τις απαιτούμενες γνώσεις, αλλά ταυτόχρονα ας κάνουμε στην άκρη και τα λανθάνοντα πρότυπα που πηγάζουν από εικόνες ουτοπικές και απλησίαστες.
Η κάθε γυναίκα οφείλει να ξεχωρίζει στον κλάδο που η ίδια έχει επιλέξει, γι’ αυτό ακριβώς που είναι.
ΑΠΛΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ!
