Αν είχα κόμπλεξ με την πάρτη μου, θα έδινα πολύ σημασία στο τι θα πει ο κόσμος πίσω απ’ την πλάτη μου. Αν είχα κρίσεις πανικού θα φοβόμουν να τολμήσω και να κάνω αυτό που θέλω, μη με κατακρίνει ο περίγυρος. Αν είχα χαμηλή αυτοεκτίμηση θα έπιανα κι εγώ τους άλλους να κλάψω και να κατηγορήσω.
Αν φοβόμουν πως είμαι αντικοινωνικός, ξαφνικά θα παρακάλαγα για λίγη σημασία απ’ όλους. Ακόμα κι απ’ αυτούς που μέχρι χθες έβριζα κι απαξίωνα. Αν οι ξένοι μου είχαν δώσει να φάω, ίσως και να υπολόγιζα την άποψή τους σε προσωπικά μου θέματα.
Μα έλα που δεν παίζει τίποτα από αυτά. Είμαι αυτός που είμαι κι αν μου δινόταν η ευκαιρία να επιλέξω τη θέση μου απ’ την αρχή, πάλι τη δίκη μου θα διάλεγα.
Ο κόσμος πάντα θα έχει κάτι να πει για να σου κουνήσει το δάχτυλο, μιας κι αυτός είναι αναμάρτητος και μπορεί να βάλλει με περίσσεια άνεση την πέτρα. Γιατί έχει μάθει τα δικά του σκατά να τα κρύβει κάτω απ’ το χαλί σαν σκυλί απείθαρχο. Βλέπεις γουστάρει να ψάχνει και να βρίσκει λάθη, καθώς απ’ την τεράστια καμπούρα του, δεν μπορεί να γυρίσει να κοιτάξει τη γλίτσα που αφήνει πίσω του.
Κολλητάρια που έγιναν μετά από δυο καφέδες ένα ποτό και τρία μεταμεσονύχτια τσατ. Κολλητάρια που αύριο θα τσακωθούν για μια δαγκωμένη τυρόπιτα. Για τις δικές τους μαύρες κλίκες πάντα γέλαγα υποτιμητικά μέσα στα μούτρα τους. Όχι πίσω τους.
Θέλει μαγκιά να τολμήσεις και να μη ζεις για την κοινωνική αναγνώριση. Την εικονική αγάπη να μην τη δέχεσαι. Ο ίδιος που τώρα σου πλέκει το εγκώμιο, αύριο θα σου βγάλει το μάτι αν γυρίσεις να κοιτάξεις λίγο παραπέρα από εκεί που θέλει αυτός να δεις.
Αδέλφια κι αδελφές γίνατε όλοι κολλητοί. Ας σοβαρευτούμε, επιτέλους.
