Σβήνω τα φώτα και ξαπλώνω κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο… Ζυγώνει η ώρα του θλιβερού ξεστολίσματος και ήδη μ’ έχει πιάσει μια μελαγχολία…
Ξεχνιέμαι για λίγο σ’ αυτή τη γιορτινή εναλλαγή από το φως στο σκοτάδι, καθώς αναβοσβήνουν τα λαμπάκια και μετά συγκεντρώνομαι σε κάθε φως ξεχωριστά.
Κάθε φωτάκι, μοιάζει να συνδέεται τόσο όμορφα με το πέρασμα του χρόνου…
Σκέφτομαι ήρεμη, κοιτάζοντας για άλλη μια χρονιά κάποια στολίδια που έχω για χρόνια, πόσο Σημαντικό είναι μερικά πράγματα να μην αλλάζουν ποτέ, στους καιρούς που όλα αλλάζουν ριζικά κι όχι προς το καλύτερο!
Δεν έχει σημασία ποιο φωτάκι σήμερα νιώθω πιο δικό μου, ούτε σε ποιο στολίδι σκάλωσε το βλέμμα μου το πρωί.
Σημασία έχει πως σε κάθε ένα απ' αυτά υπάρχουν στιγμές τυπωμένες, υπάρχει κρυμμένο το «παιδί» που ξέρει να βλέπει σε όλα τους τη μαγεία, γιατί Μπορεί κι έχει ανάγκη να πιστέψει…
Βλέπω τον Αι-Βασίλη να στέκεται ακόμη εκεί και να μου κλείνει το μάτι. Κι όσο θα είναι στο χέρι μου, δεν πρόκειται να πάψω να τον βλέπω!!
Το ημερολόγιο δείχνει 2019 πια!
Νιώθω ευγνωμοσύνη για κάθε χρονιά που φεύγοντας, αφήνει ότι αξίζει και παίρνει ότι περισσεύει.
Μια χρονιά έφυγε και μια άλλη ήρθε, μα η ουσιαστική αλλαγή δε βρίσκεται στα ημερολόγια και στις χρονολογίες. …
Η αλλαγή αυτού του κόσμου, ζει μέσα στον καθένα μας.
Κοιτάζοντας τα στολίδια μου μελαγχολώ, καθώς σκέφτομαι πως το ξε-στόλισμα είναι κι αυτό ένα είδος αποχωρισμού! Και ποτέ μου δεν τα πήγαινα καλά με τους αποχωρισμούς…
Θα τα ξανα-δώ σε ένα χρόνο!
Σε ένα χρόνο! Είναι πολύς καιρός! Πολλά μπορούν ν’ αλλάξουν σ’ ένα χρόνο. Μπορεί τα πάντα! Μπορεί και τίποτα!
Τίποτα; Όχι δε το πιστεύω… Κάτι θ’ αλλάξει σίγουρα…
Εύχομαι μόνο, να ‘ναι προς το καλύτερο!
Θα είσαι εσύ, θα είμαι εγώ, θα είμαστε εμείς… Θα είμαστε όλοι…
Μεγαλύτεροι κατά έναν χρόνο!
Σοφότεροι μπορεί, -μπορεί και όχι-, μα σίγουρα πιο έμπειροι!
Δίκαιο το αλισβερίσι με το χρόνο… Παίρνει μα και ανταπο-δίδει…
Ας είμαστε γεροί μέχρι του χρόνου, σκέφτομαι και μελαγχολώ ακόμη πιο πολύ.
Από αύριο το σπίτι θα μοιάζει άδειο χωρίς τα φωτεινά του λαμπάκια.
Η μαγεία θα χαθεί μεμιάς μαζί με τη χρυσόσκονη που επικάλυπτε την πραγματικότητα!
Περισσότερο από ποτέ, η κανονική ζωή, χωρίς τα λαμπιόνια και τη χρυσόσκονη των γιορτών θα φαντάζει κενή…
Ο χρόνος που σαν να είχε σταματήσει τις γιορτές, θ’ αρχίσει πάλι να τρέχει…
Τις Γιορτές «μαγικά» όλες οι άσχημες σκέψεις, λες και πάγωσαν για λίγο κι ήταν σαν να μην υπάρχουν. Μα ήταν πάντα εκεί.
Τα προβλήματα θα ξαναβγούν στο προσκήνιο.
Η κρίση θα μας ξανακυριεύσει…
Κρίση παντού! Στην οικονομία, στις Αξίες, στις ανθρώπινες σχέσεις.
Η κρίση που μας έκανε άτολμους και στατικούς και μας ανάγκασε να εγκαταλείψουμε τα όνειρά μας!
Πρέπει όμως να τα βρούμε! Είναι καιρός να τα ξεθάψουμε πάλι!
Ντου λοιπόν! Επίθεση !! Διεκδίκηση των ονείρων και των στόχων μας!
Κόντρα στους χαλεπούς καιρούς.
Η ζωή είναι εκεί έξω και μας προκαλεί!
Δεν γίνεται αλλιώς… Στον πόλεμο πρέπει να πας με όπλα!
Ας οπλιστούμε με Δύναμη! Υπομονή! Αισιοδοξία! αλλά και Πείσμα!
Κι αν μια ευχή θα έπρεπε να κάνω για αυτή τη χρονιά τώρα που θα χαθούν οι λάμψεις από τα φώτα είναι αυτό ακριβώς.
Επίθεση στη ζωή!
Επίθεση σε όλα αυτά που μας πληγώνουν, μας βαλτώνουν, και μας κρατούν πίσω και στάσιμους!
Επίθεση! γιατί ο δρόμος και τα όνειρα είναι μόνο μπροστά!!!
Και να μη ξεχνάμε, ότι τα πράγματα που αξίζουν πραγματικά στη ζωή δεν έχουν καρτελάκι τιμής επάνω τους και πως, η πιο χαμένη από όλες τις μέρες μας είναι εκείνη που δε χαμογελάσαμε.. και αυτό δεν είναι καθόλου «κλισέ»…
