Έχεις σκεφτεί ποτέ, πώς είναι να σου λείπει η ζωή σου; Η ζωή που νόμιζες πως θα είχες όταν έφτανες σε αυτήν την ηλικία; Έχεις σκεφτεί ποτέ, πώς θα ήταν τα πράγματα, εάν δεν ερχόντουσαν όπως θα τα ήθελες; Εάν η μοίρα έκρυβε στη στροφή την ανατροπή της;
Έχεις σκεφτεί πώς θέλεις να είναι η ζωή σου σε δέκα χρόνια; Την προγραμμάτισες; Ωραία. Εάν δεν βγει όμως έτσι; Τι θα κάνεις;
Ζούμε μαθαίνοντας να προγραμματίζουμε τα πάντα και να βάζουμε τη ζωή σε κουτάκια. Μερικές φορές όμως τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα περιμέναμε. Η δουλειά των ονείρων μας δεν μας χτυπά ως δια μαγείας την πόρτα μετά το πανεπιστήμιο, ο έρωτας αργεί παραπάνω από μια μέρα, ίσως και μια δεκαετία και με τους φίλους δεν ξαναβρίσκεσαι στα ίδια μέρη χωρίς να έχουν αλλάξει χρώμα τα μάτια.
Αντίθετα, μπαίνεις σε μια ρουτίνα που δε νιώθεις να σε ικανοποιεί απόλυτα, ενώ παλεύεις συνεχώς να αποδείξεις τις δυνατότητές σου και να εξηγήσεις στους γύρω σου πως μπορείς να τα καταφέρεις. Πως έχεις περάσει και χειρότερα. Πως μπορείς να αντιμετωπίσεις, ότι και αν σου φέρει η μοίρα.
Μα έλα που η μοίρα στα φέρνει. Μα έλα που εσύ δεν είσαι έτοιμος να τα αντιμετωπίσεις .Μα έλα που η ζωή συνεχίζεται και εσύ καταλήγεις να μην είσαι τίποτα από αυτά που υπολόγιζες, τίποτα από όλα όσα ήλπιζες να γίνεις. Λαμβάνεις τη θέση σε μια κοινωνική κανονικότητα που δεν σε αντιπροσωπεύει, δεν σε γεμίζει και δεν σε ικανοποιεί. Απλά εκτελείς τον ρόλο σου σαν υπάκουος στρατιώτης, χωρίς να είσαι πραγματικά. Μπαίνεις στο τρυπάκι να αποδεχτείς πως η ζωή συνεχίζεται. Πως η δουλειά των ονείρων σου ενδεχομένως να έρθει, πως η ζωή στα εικοσιπέντε δεν αντικατοπτρίζει την αιωνιότητα και πως θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες.
Μαθαίνεις σιγά σιγά να αποδέχεσαι την καθημερινότητα και ότι πηγάζει από αυτήν, ενώ ταυτόχρονα γεμίζεις τα κενά σου με λάθος άτομα και καταστάσεις. Απλά αναμένεις, πως κάποια στιγμή θα έρθουν τα σωστά. Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, μα γεγονός είναι πως η ελπίδα ζει μα δεν πραγματοποιείται πάντοτε.
Είναι και κάτι ώρες που σου λείπουν τα σχέδια που έκανες παλιά. Είναι και κάτι ώρες που αποζητάς την αισιοδοξία που είχες. Είναι και κάτι ώρες που σου λείπει το χαμόγελό σου. Είναι και αυτές οι στιγμές που δεν νιώθεις την απόλυτη σιγουριά πως θα τα καταφέρεις.
Είναι και αυτές οι στιγμές που σου λείπει ο εαυτός σου.
