Περπατάς στην άμμο και βυθίζεσαι στο χάος του μυαλού σου. Ένας ατέλειωτος λαβύρινθος που σε παρασέρνει σε λημέρια άγνωστα και η έξοδος φαντάζει όνειρο τρελό.
Βουτάς τα δάχτυλά σου στην αλμύρα της θάλασσας και ξυπνάς. Αφήνεις τα κύματα να σε χαϊδέψουν και να σε αγκαλιάσουν. Απερίγραπτη αίσθηση. Σαν τα πούπουλα και το μετάξι να συναντήθηκαν μόνο για σένα.
Σηκώνεις το βλέμμα και γεύεσαι τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος και επιτέλους βλέπεις καθαρά. Τα προβλήματα τα πήρε η θάλασσα μακριά και μετά από καιρό μπορείς να σκεφτείς και πάλι καθαρά.
Τελικά, αξίζει να ζεις για τα μικρά πράγματα, που μόνο εσύ μπορείς να τους δώσεις αξία και να τα κάνεις να φαντάζουν τόσο μεγάλα.
