Ένα σχολείο αλλιώτικο από τα άλλα

« Η παιδική ηλικία είναι το βασίλειο της μεγάλης δικαιοσύνης και της βαθιάς αγάπης»
(Reiner Maria Rilke )

Χθες οι μαθητές επέστρεψαν και πάλι στα σχολεία! Χαρούμενες φωνές, τιτιβίσματα στο προαύλιο και τα παιδιά να τρέχουν, να παίζουν τα μικρότερα, να κρατούν σφιχτά το χέρι της μητέρας τα πρωτάκια, να κάνουν πηγαδάκια τα μεγαλύτερα, κουβεντιάζοντας.

Σχολείο, λέξη που προέρχεται από την ελληνική σχόλη δηλαδή απραξία που μέσα στην πορεία των χρόνων πήρε τη δευτερεύουσα σημασία της συζήτησης για να πάρει στη συνέχεια το λατινικό όνομα schola σαν το όνομα του χώρου των συζητήσεων.
Το σχολείο αντανακλά το πολιτιστικό επίπεδο ενός κράτους, προάγοντας όχι μόνο τη γενική μόρφωση αλλά και την καλλιέργεια της προσωπικότητας των μαθητών, την αλληλεγγύη και το σεβασμό στην διαφορετικότητα. Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν δημιουργηθεί διεθνώς ειδικά σχολεία, ορισμένα από αυτά μέσα στο χώρο παιδιατρικών νοσοκομείων. Η ύπαρξη των σχολείων αυτών στοχεύει στη μαθησιακή και ψυχοκοινωνική υποστήριξη των άρρωστων παιδιών. Βοηθά τις δημιουργικές δυνάμεις και τη γνωστική τους ικανότητα.

Ένα ειδικό σχολείο, δομημένο εδώ και χρόνια με μεγάλη ευαισθησία και αγάπη που βρίσκεται στο χώρο ενός Παιδιατρικού Ογκολογικού Τμήματος, χθες άνοιξε τις πόρτες του. Εδώ, με την άγρυπνη καθοδήγηση της δασκάλας, δημιουργούνται οι απαραίτητες προϋποθέσεις, έτσι ώστε όταν η θεραπεία ολοκληρωθεί, να διευκολύνεται η επιστροφή των παιδιών στο σχολείο τους.

Η επιστροφή στο κλασικό σχολείο δεν είναι σημαντική μόνο για το ακαδημαϊκό μέλλον των παιδιών αλλά εκφράζει το « πιστεύω » ότι τα παιδιά αυτά έχουν μέλλον. Γιατί παρά το πρόβλημα της ασθένειας δεν διαφέρουν από τους συνομήλικούς τους και δεν σταματούν να μεγαλώνουν, να εξελίσσονται και να επιζητούν ειλικρινή φροντίδα και κατανόηση.

Έχει μια δική του απέριττη ομορφιά, το σχολείο τούτο. Είναι ένα ορθογώνιο δωμάτιο με άπλετο φως. Στη μέση υπήρχε ένα μεγάλο τραπέζι, στο φυσικό χρώμα του ξύλου και γύρω του πολλές καρέκλες. Πάνω στο τραπέζι παραταγμένα πολύχρωμα κουτιά σε διάφορα μεγέθη γεμάτα με μικρούς θησαυρούς: μπογιές και μαρκαδόρους, μικροσκοπικές κάρτες με ευχές. Ακόμα διακρινόταν οι τίτλοι στα εξώφυλλα κάποιων παιδικών βιβλίων καθώς και όμορφες πήλινες κούπες γεμάτες στυλό, πινέλα και σύνεργα ζωγραφικής.

Η αριστερή πλευρά του τοίχου ήταν καλυμμένη με θαυμάσιες πολύχρωμες εικόνες που αποτελούν τα καλλιτεχνικά δημιουργήματα των παιδιών. Στον απέναντι τοίχο υπήρχαν ράφια που φιλοξενούν παιγνίδια, κυρίως επιτραπέζια καθώς και ένα πλήθος βιβλίων. Επιπλέον σ’ ένα ράφι υπήρχαν όμορφα τοποθετημένοι φάκελοι σε διάφορα χρώματα κι ένας ασημένιος πίνακας γεμάτος καρδούλες κόκκινες. Αυτό το σχολείο είναι λίγο διαφορετικό από το κλασσικό. Είναι παιδότοπος, είναι και τόπος συνάντησης, γνωριμιών, συζήτησης, εξομολογήσεων. Είναι χώρος απασχόλησης των παιδιών που νοσηλεύονται, αλλά και χώρος παιγνιδιού, μελέτης, επικοινωνίας και έκφρασης.

Η δασκάλα είναι η ψυχή του σχολείου και πάνω απ’ όλα φίλη που στέκεται δίπλα στα παιδιά για το κάθε τι. Είναι τρυφερή και δοτική, πάντα με έναν γλυκό λόγο, χαμογελαστό βλέμμα και την αγαπάνε όλοι. Πέρα από τη διδασκαλία, βοηθά τα παιδιά να εξωτερικεύσουν συναισθήματά όπως το φόβο, το θυμό, την αγωνία, μέσα από τη δημιουργία. Ένας φωτεινός άνθρωπος που τους δείχνει πάντα το δρόμο για να φτιάξουν τα δικά τους έργα, ανάλογα με την ηλικία και τα ενδιαφέροντά τους. Γι αυτό οι τοίχοι του σχολείου ήταν γεμάτοι από τις δημιουργίες των παιδιών.

Το σπουδαιότερο είναι ότι έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Ακούει προσεκτικά τα προβλήματά και βοηθά να βρουν κάποια λύση, ακόμη και παροδική. Γνωρίζει ότι «…. μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια…» (Antoine de saint Exupery – Μικρός Πρίγκιπας )

Μέσα στο χώρο του σχολείου αυτού προάγονται: η επικοινωνία, η εμπιστοσύνη, η εξοικείωση και η συντροφικότητα. Η γνωριμία και η συναναστροφή των παιδιών, τα βοηθά να αποδεχθούν το πρόβλημα της υγείας και να πιστέψουν στον αγώνα τους. Όταν αρχίζουν να δημιουργούν με την καθοδήγηση της δασκάλας τα δικά τους έργα ενεργοποιούνται οι εσωτερικές τους δυνάμεις. Είναι αφοσιωμένοι, σχεδιάζουν, χρωματίζουν και πετούν σε κόσμους γεμάτους πολύχρωμα όνειρα. Κι ακόμα, η αγάπη, η φιλία, οι εκμυστηρεύσεις με τους φίλους, τους γεμίζουν αυτοπεποίθηση για να συνεχίσουν τον αγώνα τους.

Γιατί μερικές φορές « το μόνο που χρειάζονται είναι ένα χέρι να στηριχθούν, ένα αυτί να τους ακούσει και μια καρδιά για να μπορέσει να τους καταλάβει » (Antoine de saint Exupery- Μικρός Πρίγκιπας ).