Πώς φτάσαμε οι άνθρωποι σε τόσο χαμηλό επίπεδο ενσυναίσθησης;
Πώς φτάσαμε να βλέπουμε εικόνες ανθρώπινου πόνου, σε τεράστια αριθμητικά μεγέθη;
Εικόνες θανάτου, ξεριζωμού, ορφάνιας.
Ήταν το 1991 όταν ένα reality show ξεπήδησε μέσα από τις τηλεοράσεις μας.
Όχι σε αυτό δεν τραγουδούσε ο Νίνο, ούτε έγινε κάποιο ξεκατίνιασμα ανάμεσα στην Άσπα και την Ελεάνα.
Ήταν κάτι πολύ χειρότερο από όσο θα φανταζόμασταν.
Η «καταιγίδα της ερήμου» δεν υπήρξε τίτλος έργου, δεν ήταν τηλεπαιχνίδι.
Ήταν πόλεμος! Αληθινός!
Τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με τις ανθρώπινες απώλειες.
Γιατί το «αληθινός» έχει και άλλη όψη. Αυτή της κατασκευασμένης είδησης.
Ένας πόλεμος του καναπέ, με εκατομμύρια τηλεθεατές να βλέπουν τρώγοντας πίτσα και σουβλάκια την πιο βίαιη τηλεοπτική υπερπαραγωγή, με αληθινά θύματα!
Από τότε αυτό το σκηνικό επαναλαμβάνεται.
Αλλάζει η χώρα, αλλάζει το κοινό, μα αυτό που μένει ίδιο είναι το θύμα.
Το πρώτο είναι η αλήθεια!
Το έργο παραμένει το ίδιο και το σκηνικό επίσης.
Κομπάρσοι, πρωταγωνιστές, οι στρατιώτες, δεν διαλέγει κανείς τους ρόλους. Άλλωστε λίγη σημασία έχει, κάποιοι πρέπει να κάνουν τη βρώμικη δουλειά, έτσι ώστε να βγει η είδηση.
Ψέματα και αλήθεια μπλεγμένα σε ένα κουβάρι από ανθρώπινα κουφάρια.
Στο ίδιο έργο θεατές.
Δημοκρατία, Πολιτισμός, Ελευθερία, Ειρήνη.
Τι είναι αυτές οι λέξεις άραγε;
Υπάρχουν, ή είναι γραμμένες μόνο στα λεξικά;
Πού είναι οι διεθνείς οργανισμοί που διαφυλάσσουν την ειρήνη;
Ειρήνη! Μόνο σαν ένα όμορφο γυναικείο όνομα την βρίσκεις πια.
Αλλιώς είναι τι…
Είναι ιδέα;
Είναι ουτοπία;
Κάτι που ξέρουμε σαν έννοια, μα δεν υπάρχει;
Και οι λαοί, πως κατάφεραν να διχάζονται έτσι αβίαστα;
Σε εκείνους που δίνουν στέγη, φαγητό, περίθαλψη, ανθρωπιά.
Και στους άλλους, που χτυπούν, μισούν, φανατίζονται, χαρακτηρίζουν.
Παλιά τους δοσίλογους, τους ρουφιάνους, τους ήξερες, τους ξεχώριζες!
Τώρα ποιος είναι ποιος;
Ζουν ανάμεσά μας, μοιραζόμαστε στιγμές της καθημερινότητας μας.
Αυτοί που χθες έδιωχναν τα παιδιά τους, ως λαθρομετανάστες από τα ελληνικά σχολεία μη και το μολύνουν, σήμερα κλαίνε και λυπούνται.
Ο Θεός;
Ο Θεός πώς αντέχει να βλέπει το δημιούργημά του να σκοτώνει αδέρφια;
Πώς αντέχει να βλέπει τόσα παιδικά μάτια, να κοιτούν στον ουρανό ζητώντας του βοήθεια;
Πού είναι ο Θεός;
Γιατί δεν ρίχνει εις το πυρ το εξώτερον αυτούς που προκαλούν τόσο πόνο, να γλιτώσει μια και καλή η ανθρωπότητα από δαύτους;
Νοιάζεται πια για εμάς;
Ή μας έχει διαγράψει και Αυτός;
Τώρα πια αφήσαμε τον καναπέ ως θεατές.
Η τηλεόραση είναι πασέ και οι ειδήσεις στημένες.
Τώρα είμαστε και εμείς ίδιοι. Γίναμε πρωτοπόροι.
Παίρνουμε τα νέα μας smartphone, μπαίνουμε στην εφαρμογή Facebook και με ένα πάτημα διαμαρτυρόμαστε για τον πόλεμο.
Τώρα χρησιμοποιούμε εμείς τις εικόνες των παιδιών.
Ορφανά, νεκρά, να αιμορραγούν, στο όνομα του like.
Τώρα είμαστε απέναντι στον πόλεμο.
Απέναντι στις πολεμοχαρείς κυβερνήσεις μας.
Τώρα είμαστε κάτι χειρότερο από όλους αυτούς.
Και αλήθεια δεν ξέρω να πω, τι κάνουμε και αν κάνουμε καλά.
Απλά αναρωτιέμαι πως βοηθάμε, με όλα αυτά.
Και τελικά βοηθάμε, ή μήπως μέσα από όλη αυτή την ανθρώπινη ανακύκλωση του πόνου, είμαστε πιόνια στο στημένο τους παιχνίδι; Και η αλήθεια, βρίσκεται πάλι κάπου μπλεγμένη με το ψέμα;
Σήμερα στον πλανήτη έχουμε καταγεγραμμένες 37 πολεμικές συρράξεις.
Σήμερα λέγεται η «πηγή της ειρήνης».
Σήμερα είναι στη κορυφή οι Σύριοι.
Αύριο κανείς δεν ξέρει…
Όπως και να είναι, ένα είναι αληθινό
Οι νεκροί.
