Κάπου το έγραψα τις προάλλες και εξακολουθεί να μένει καρφωμένο στο μυαλό μου.
Η αδυναμία του χρόνου να εξαλείψει το χρόνο.
Φεγγάρι, καλοκαιράκι, ένα ποτό στο χέρι μου και μπροστά μου το πέλαγος.
Ναι είμαι σε διακοπές, απορώντας ακόμα και τώρα πως το κατάφερα.
Περπατώντας στην άμμο ξυπόλητη, με το σύντροφό μου να με έχει αγκαλιά, χαμογελώ στην προοπτική του αυριανού ξυπνήματος.
Ό,τι ώρα θέλω, για αρχή, και αυτό μου φτιάχνει ακόμα περισσότερο την διάθεση. Υπάρχει όμως κάτι που με τριγυρίζει, με ενοχλεί, και βαθιά μέσα μου ξέρω πως θα το περάσω, δεν θα καταφέρω να το αποφύγω, άλλωστε για ποιο λόγο!
Πόσα χρόνια πάνε από τότε, η αδυναμία του χρόνου εμφανίζεται.
Κάπως έτσι ήταν και τότε, καλοκαίρι, ποτό, μουσική και αυτός ο υπέροχος άγνωστος να με κοιτάζει κατάματα. Δε γύρισε το κεφάλι ούτε μια στιγμή, δε με έχασε απ’ το οπτικό του πεδίο.
Μου είχε πει πως ήμουν ότι πιο σημαντικό είχε δει ποτέ του.
Συνέχισε να μου μιλά κι εγώ τον άφησα. Για την ακρίβεια αφέθηκα και το ανταπέδωσα.
Χωρίς σκέψεις, χωρίς προβληματισμούς, σαν τουρίστρια στο δικό μου τόπο, έζησα την εμπειρία μιας καλοκαιρινής αγάπης, ξέροντας πως θα την αφήσω πίσω μου.
Συνειδητά αλλά παθιασμένα ταυτόχρονα.
Ποτέ δεν κάθισα να σκεφτώ τον λόγο της πράξης μου, όμως ήμουν σίγουρη πως αν ήθελα εξηγήσεις αρκούσε να σκεφτώ τη χαρά που μου έδινε, το γέλιο που μου προκαλούσε και τον έρωτα που με απογείωνε. Ο άντρας αυτός άλλαξε την γνώμη που είχα για την διάσταση του χρόνου και τον τυπικό ορισμό της σχέσης.
Οι μέρες μαζί του ήταν αίνιγμα που έπρεπε να λύσω, μου πετούσε κομμάτια κλωστής για να τον ακολουθήσω στον λαβύρινθο ενός κόσμου, που έκανα τα πρώτα μου παρθενικά βήματα, με άλλαξε, και στο τέλος ο ένας άφησε τον άλλον να φύγει.
Χωρίς δάκρυα, χωρίς λύπη, απλά με ένα αντίο.
Δε θελήσαμε να μάθουμε τίποτα παραπάνω εκτός απ’ τα ονόματά μας, δεν ακούσαμε προσωπικές καταθέσεις, αν και ό,τι είπαμε ήταν απίστευτα προσωπικό.
Αυτό που έζησα μαζί του ήταν μαγικό, μόνο που με στεναχωρεί πως κάθε φορά που βρίσκω την άμμο και τη θάλασσα κάτω απ’ τα πόδια μου θυμάμαι εκείνον. Κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνον.
Είναι άδικο για το σύντροφό μου να μου χαμογελά κι εγώ να θυμάμαι τον άλλον.
Καλοκαιρινή αγάπη,έρωτας διακοπών, αλήθεια πόσοι τίτλοι θα δοθούν βασισμένοι στο απίστευτο μπλε που βάφει τα καλοκαίρια μας;
Όμως πόσοι από εμάς αισθάνονται πως ό,τι έζησαν ήταν πράγματι αληθινό και δεν ξέφτισε με τον χρόνο;
Κάθε που κλείνω τα μάτια θυμάμαι ακόμα πως είναι, μπορώ να τον ζωγραφίσω αν θέλω. Μέσα μου έχω το άρωμά του και πολλές φορές τα όνειρά μου μοσχοβολούν με την παρουσία του. Ήταν έρωτας, που δεν πρόλαβε να γίνει αγάπη. Τον αφήσαμε στο νησί χωρίς να θέλουμε να τον ξαναβρούμε. Ό,τι έγινε μεταξύ μας αρκεί να μας συντροφεύει για το μέλλον.
Άλλωστε είπαμε πως η αδυναμία του χρόνου τελικά, είναι να μην ξεχνά ποτέ.
