Της Γεωργίας Ανδριώτου.
«Μάνα μου, γλυκιά μου μάνα», ψιθυρίζεις και τα μάτια σου γίνονται μια σταγόνα θάλασσας στη σκέψη της λατρεμένης της μορφής.
Καμιά γιορτή δεν μπορεί να χωρέσει μέσα της την περηφάνια που κουβαλά η αρχόντισσα καρδιά της. Καμιά γιορτή δεν είναι αρκετή για να χωρέσει το ευχαριστώ για τα χρόνια που κανάκεψε στον κόρφο της τα όνειρα των παιδιών της.
Μάνα! Μια λέξη που κλείνει μέσα της το μεγαλείο της πιο δυνατής αγάπης.
Μάνα! Ακούραστη πηγή ζωής. Βουβό το παράπονό της. Βάλσαμο η αγκαλιά της.
Τα παιδιά της είναι ο κόσμος που μέσα του υπάρχει, που μέσα του έχει νόημα η δική της η ζωή. Τα καμαρώνει να μεγαλώνουν και ν’ ανθίζουν, έχοντας πάντα έτοιμες τις φτερούγες της αγάπης της για να τα σκεπάσει με στοργή, με τρυφερότητα και με την έγνοια της.
Φροντίζει το μεγάλωμά τους με λατρεία, με κόπο, με γέλιο και με δάκρυ. Αυτό το πότισμα των εύθραυστων φτερών τους είναι γεμάτο με δύναμη κι επιμονή για να πατήσουν γερά στα πόδια τους και να πετάξουν αναζητώντας το δικό τους μονοπάτι της ζωής.
Κι ακόμα όταν πια έχει αδειάσει η φωλιά που μέσα της γελούσε η αγάπη, εκείνα πάντα θα αναζητούν της μάνας τους τις φτερούγες, για να γίνουν το καταφύγιο της παρηγοριάς στα δύσκολα και η όαση της αγάπης μέσα στην ερημιά των ανθρώπων, που βρίσκει καμιά φορά τόπο στη ζωή τους.
Αν η αγάπη είχε όνομα, θα ήταν το όνομα των παιδιών της χαραγμένο μέσα της.
Η μόνη αγάπη που δεν παζαρεύεται, δεν αμφισβητείται, δεν ξεπουλιέται, δε συμβιβάζεται, είναι η αγάπη της μάνας.
Η μόνη αγάπη ζωής!
