Κι έρχεται κάποια στιγμή κάποιος άνθρωπος στην ζωή μας που μας μαθαίνει να αγαπάμε απ´την αρχή.
Να ερωτευόμαστε απ´την αρχή.
Να νοιαζόμαστε απ´την αρχή.
Μας μαθαίνει σχεδόν τα πάντα απ´την αρχή.
Πως υπάρχουν πεταλούδες στο στομάχι.
Πως η καρδιά μας χτυπάει γρηγορότερα με ένα και μόνο βλέμμα.
Πως φτερουγίζει όταν μας δίνουν φιλί.
Και πως ηρεμεί όταν μας παίρνουν αγκαλιά.
Πως ερωτευόμαστε ενώ αγνοούσαμε τη λέξη αυτή.
Πως μας κόβεται η ανάσα σε κάθε του λέξη.
Και πως όταν ερωτευόμαστε γινόμαστε μικρά παιδιά.
Που κάνουν όνειρα.
Που ζουν την κάθε στιγμή.
Που σταματάει ο χρόνος.
Ένας άνθρωπος που μας μαθαίνει απ´την αρχή την λέξη «εμπιστοσύνη» και τη λέξη «σεβασμό».
Ένας άνθρωπος που εμφανίζεται από το πουθενά τελικά.
Χωρίς ψάξιμο, χωρίς πρόλογο.
Και που γίνεται κυρίως θέμα απ´ την αρχή.
Και σου μαθαίνει απ´την αρχή πως είναι να θες κάποιον απόλυτα, αμοιβαία και σχεδόν κτητικά.
Πως υπάρχει τέτοιο συναίσθημα απ´την αρχή.
Πως το μέσα σου ταιριάζει με το δικό του.
Πως μπορείς να είσαι ήρεμος επιτέλους.
Πως αν υπήρχε κάποιο παζλ με πολλά κομμάτια θα ήσασταν τα πιο ταιριαστά.
Πως αυτό το κούμπωμα μεταξύ δυο ανθρώπων υπάρχει.
Και πως όταν κουμπώνουν τίποτα δεν μπορεί να μπει ανάμεσα.
Πως η αμοιβαιότητα υπάρχει απ´την αρχή.
Και πως όταν θέλεις κάποιον τόσο πολύ καμιά δεύτερη σκέψη δεν σε εμποδίζει.
Κανένας προβληματισμός. Κι έρχεται κάποια στιγμή κάποιος άνθρωπος στην ζωή μας που μας κάνει να καταλάβουμε γιατί με κανέναν άλλον δεν λειτούργησε.
Που μας μαθαίνει σχεδόν τα πάντα απ´ την αρχή.
Και που ευχόμαστε να μείνει μέχρι το τέλος.
