Πολλαπλή Σκλήρυνση...
Τελικά δεν είναι θέμα δύναμης αλλά αντοχής.
Σήμερα το πρωί πηγαίνοντας στο μπάνιο και πλένοντας το πρόσωπό μου, με κοίταξα στον καθρέφτη και μονολόγησα:
"Αχ κυρία Πόπη είσαι τόσο ταλαιπωρημένη, τόσο κουρασμένη.... Τα λέει όλα το πρόσωπό σου και τα χείλη σου που κουράστηκες να σφίγγεις".
Για την όμορφη ζωή και την αξιοπρέπεια αυτής, κουβάδες τα δάκρυά μου.Τελικά δεν είναι θέμα δύναμης αλλά αντοχής. Κι αν σε κάποια πράγματα η ΣΚΠ έχει να κάνει με το μυαλό και σε κάνει να σκέφτεσαι διαφορετικά και πιθανώς καλύτερα, είναι από το σεβασμό ως προς τη δύναμή της....
Όχι λόγω αγάπης! Αποδοχή χρειάζεται!
Μόνο αν την αποδεχθείς μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή σου.
Φίλη δεν είναι! Ούτε με μία μεταφορική έννοια μπορώ να τη δω έτσι. Μόνο ένα παράσιτο είναι που απλώνει τα πλοκάμια του στο σώμα και στην ψυχή μου, στη ζωή μου...
Και τελικά έρχεται μια μέρα, έτσι, ξαφνικά, που συνειδητοποιείς τι είναι σημαντικό και τι όχι.
Μαθαίνεις να νοιάζεσαι λιγότερο για το τι πιστεύουν οι άλλοι για εσένα και περισσότερο για το τι πιστεύεις εσύ για τον εαυτό σου. Συνειδητοποιείς πόσο μακριά έχεις φτάσει και θυμάσαι τη στιγμή που νόμιζες ότι τα πράγματα είναι τόσο χάλια που δεν θα συνέρθεις ποτέ.
Και τότε χαμογελάς. Χαμογελάς γιατί είσαι πραγματικά περήφανος για τον εαυτό σου και αυτό που πάλεψες να γίνεις.
Κι αποφασίζεις να ζεις τις στιγμές, τις ωραίες στιγμές που συμβαίνουν στη ζωή σου...
Έτσι απλά, έτσι αρχοντικά...
