Κι έρχεται πάλι αυτός ο μήνας, ο δύσκολος.
Παντού ευτυχία και χαμόγελα. Σκορπάει η αγάπη σε όλα τα πρόσωπα.
Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, λένε κι αγκαλιάζονται με τα πρόσωπα τους να λάμπουν.
Κι είναι κάποιοι που με κοιτούν με απορία. Είμαι εγώ που δε χαίρομαι για αυτή τη γιορτή.
Ναι, κρεμάστε με κιόλας για παραδειγματισμό.
Θες βιωματικά, θες γιατί είμαι ξινή, θες γιατί είμαι αντικοινωνική, εγώ δεν τα χωνεύω τα Χριστούγεννα.
Μυξιάρικο ήμουν αλλά ένιωθα από τότε θλίψη όταν πλησίαζαν. Κάποιοι ρίχνουν το φταίξιμο στο ότι λίγες μέρες πριν τη μεγάλη γιορτή, έχασα εκείνον. Πως όταν έρχονται, μου φέρνουν μαζί την υπενθύμιση πως λείπει.
Μπορεί να ισχύει. Εμπρός, ψυχολόγοι, ορμήστε να βγάλετε από μένα ψωμάκι.
Άλλοι, τολμούν να με κατηγορούν για ζήλια. Ζηλεύω τα ζευγάρια, τα πιασμένα χέρια παντού, τα παιδάκια που τρέχουν και τραβολογούν τους γονείς για δώρα και άλλα πολλά. Ειδικά το τελευταίο μπορώ να πω πως ναι. Τρελαίνομαι που δεν έχω παιδιά να μου αδειάζουν τις τσέπες και να προσπαθώ να εξηγήσω πως ο Άη Βασίλης φέτος είναι πάμπτωχος. Κι αν καταλάβει, να νιώθω τύψεις που το πλήγωσα και μετά να τρέχω να παίρνω ότι θέλει.
Και αυτή η ιδέα πως τα Χριστούγεννα τα ζευγάρια πρέπει να πηγαίνουν παντού μαζί; Γιατί;
Τι διαφορετικό δηλαδή έχει αυτή η γιορτή; Τα στολισμένα δέντρα γιατί είναι ρομαντικά; Τα φώτα που σε κάνουν να νιώθεις σαν να βρίσκεσαι στο Λας Βέγκας γιατί εντυπωσιάζουν;
Τρώω τα λυσσακά μου σαν βλέπω παντού χαμόγελα κι εγώ να μη θέλω καν να βγω στον κόσμο. Δεν μπορώ να βλέπω τους πάντες να κανονίζουν τις διακοπές τους κι εγώ μόνιμα κολλημένη στη βάση μου. Κι όχι γιατί δε μπορώ. Μπορώ και θέλω αλλά βλέπεις δεν ξεκουνιέμαι. Πάλι μόνη, λέω, πού να πάω; Οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια, λέει το τραγουδάκι κι εγώ το έχω μόνιμα στο replay. Αποκούμπι την έχω την κακία.
Ήδη κάποιοι είστε έτοιμοι να με λιθοβολήσετε, το ξέρω. Δε μισώ τη γιορτή. Δε μισώ τα παιδάκια. Δε μισώ τα ερωτευμένα ζευγάρια, προς Θεού. Είναι που μάλλον κάτι μου λείπει και δεν μπόρεσα ποτέ να τα χαρώ.
