Πώς ταξιδεύει ο έρωτας άραγε;
Καβάλα σε άλογα αφηνιασμένα, σε πλοία μεθυσμένα, σε τρένα δίχως συρμούς, σε αμάξια χωρίς οδηγούς.
Κάνει στάσεις για να ξαποστάσει ή είναι το ταξίδι τόσο μανιακό που δε χρειάζεται ανάσες;
Μπαίνει στα σώματα σα βέλος και δε βγαίνει παρά μονάχα αν τραβηχτεί βίαια.
Χτυπάει σαν κεραυνός και αφήνει στο πέρας του στάχτες.
Τα εισιτήρια πανάκριβα και οι αποσκευές ελάχιστες.
Μπαίνεις ολάκερος και βγαίνεις μισός.
Και παρόλα αυτά οι αποβάθρες είναι γεμάτες από ταξιδιώτες.
Ταξιδιώτες που τον αναζητούν ενώ ξέρουν ότι θα καούν.
Γιατί εκείνη η πρώτη γλύκα της κάψας, το ξέφρενο χτυποκάρδι, ο άσβηστος πόθος πληρώνονται όσο όσο.
Όταν ο σταθμάρχης φωνάξει όλοι θα τρέξουν να προλάβουν, κάποιοι θα ποδοπατηθούν και άλλοι θα στεφθούν νικητές με το χρυσό εισιτήριο να φιγουράρει σαν παράσημο στο στήθος.
Γιατί τα ταξίδια του έρωτα δεν προγραμματίζονται. Τυχαίνουν. Και αυτή την τύχη άλλοι την υμνούν και άλλοι την καταδικάζουν αλλά όλοι την κυνηγούν.
