Στην εποχή της πανδημίας έχουμε δώσει ιδιαίτερη έμφαση στην προστασία των ηλικιωμένων.
Η επιβίωση των γονιών μας κρέμεται πάνω σε στη λεπτή κλωστή της δικής μας υπεύθυνης συμπεριφοράς. Η φροντίδα τους έχει μονοπωλήσει τόσο την προσοχή μας, ώστε δε μιλάμε για την απουσία των παιδιών μας.
Μια απουσία που βαραίνει και καμιά φορά γίνεται ασήκωτη.
Ας μην υποτιμούμε την ανάγκη της μάνας και του πατέρα να αγκαλιάσουν το παιδί τους που η καραντίνα το κρατάει μακριά.
Είναι μια ανάγκη που δύσκολα τη μοιράζεσαι.
Εύχεσαι μόνο να είναι καλά.
Εύχεσαι να προστατεύει τον εαυτό του.
Εύχεσαι να έχει δίπλα του υπεύθυνους ανθρώπους που θα προσέχουν τους ίδιους και το παιδί σου.
Μαθαίνεις να αφουγκράζεσαι σε κάθε τηλεφώνημα την ανάσα του και την ένταση της φωνής του.
Κρατάς τη δική σου την ανάσα για να σιγουρευτείς πως το ακούς να είναι καλά, πως είναι υγιής, πως δε σου κρύβει κάτι για να μη στενοχωρηθείς.
Μετράς το γέλιο του, μετράς τις λέξεις του.
Προσπαθείς να δεις μέσα και πέρα από την κάμερα το βλέμμα του, μήπως και σου ξεφεύγει καμιά ύποπτη σκιά.
Το παιδί σου, όμως, είναι πια ενήλικας. Πρέπει και θέλει να σου αποδείξει πως είναι καλά μακριά σου, πως έχει τον έλεγχο της ζωής του.
Το ξέρεις μέσα σου κι εσύ πως το παιδί σου είναι ώριμο και υπεύθυνο, ώστε να φροντίζει μόνο του πια τον εαυτό του. Πως μπορεί να διαχειριστεί τη δική σου απουσία.
Το λες κάθε μέρα στον εαυτό σου για να καταλαγιάσεις την έγνοια σου.
Και κάθε βράδυ πριν κλείσεις τα μάτια σου, εύχεσαι να έχει ξαπλώσει κι εκείνο το ίδιο ασφαλές όπως εσύ.
«Καρδούλα μου, να σκεπάζεσαι καλά. Η αγάπη μου είναι το προσκεφάλι σου και η ευχή μου ο φύλακας άγγελός σου. Ένα φιλί σου αφήνω τρυφερά στο μέτωπο κι ένα χάδι στα μαλλιά. Κοιμήσου, παιδί μου. Λείπεις…»
