Μου ψιθύρισε πως θα είναι εδώ, δίπλα μου, μαζί μου κι εγώ αυτή τη φωνή την αγνόησα. Πώς άλλωστε θα μπορούσα να την εμπιστευτώ; Αποφάσισα να την αφήσω πίσω μου. Δεν την καταλάβαινα. Ίσως και να την φοβόμουν.
Κι ας τραγούδαγε, άλλοτε πιο δυνατά κι άλλοτε τόσο σιγά που χρειαζόταν ιδιαίτερη προσπάθεια για να την ακούσω. Μα γιατί ασχολιόμουν μαζί της, αφού αποφάσισα θα την αγνοήσω;
Ήταν επίμονη. Της το αναγνωρίζω. Κι έξυπνη συνάμα. Με άφηνε να πιστέψω πως μ’ εγκατέλειψε. Πως βρήκα πια την ησυχία μου. Πως δε θα με ξεσήκωνε πια χωρίς λόγο. Άλλωστε, εγώ χρειαζόμουν αποδείξεις. Της το φώναζα κάθε φορά που εμφανιζόταν, έτσι ξαφνικά.
Βράχος ακλόνητος εγώ: έπρεπε να με πείσει πως καθετί που μου ξεφούρνιζε κάθε λίγο και λιγάκι ήταν αληθινό, πραγματικό. Ξέρεις, χρειαζόταν να αποδείξει την αξία της σε μένα. Της ζητούσα το ίδιο ακριβώς πράγμα που ζητούσαν και σ’ εμένα οι άλλοι. Κάποιον έπρεπε κι εγώ να αμφισβητήσω. Όπως με αμφισβητούσαν. Αναπαράγοντας την πληγή μου. Ας με είχε κουράσει αφάνταστα όλη αυτή η διαδικασία.
Το κυνήγι του ποντικού με τη γάτα: Μπορείς να τα καταφέρεις;
Κι αν τα καταφέρεις άξιζε πραγματικά;
Το πέτυχες με την αξία σου ή απλά έτυχε; Μάλλον θα έτυχε γιατί τελικά εσύ δεν είσαι ικανή…
Εκεί, λοιπόν, πάνω στον φαύλο κύκλο της αμφισβήτησης, δεν παρέδιδε τα όπλα. Θα εμφανιζόταν την πιο περίεργη στιγμή, σαν φίλη. Ζητώντας μου μόνο να την ακούσω. Για μία και μόνη φορά. Ύστερα γνώριζε πως θα την εμπιστευόμουν. Το είχε σχεδόν σίγουρο. Απορώ που έβρισκε τέτοια αυτοπεποίθηση. Εγώ πάντως δεν την διέθετα. Κατάλαβε πως μόνο έτσι θα μπορούσε να με πείσει… με χειροπιαστές αποδείξεις και με την απουσία ενός σφάλματος που θα θεωρούνταν ανεπίτρεπτο. Είχε τελικά αρκετή υπομονή, κάτι που εγώ είχα αφήσει ξεχασμένο στις αποσκευές μου. Εκείνο που είχα κλειδώσει στην ντουλάπα μου σκεπάζοντάς το με άφθονη ναφθαλίνη, έτσι για να μην το φάει ο σκόρος.
Η φωνή της, όταν τελικά άρχισα να την παρατηρώ, ήταν γαλήνια. Εξέπεμπε μια σιγουριά που τη θαύμαζα και με καθήλωνε. «Αχ γιατί να μη μπορώ να την εμπιστευτώ;» ρωτούσα ξανά και ξανά τον εαυτό μου. Νικήθηκα. Οι αντιστάσεις μου άρχισαν να πέφτουν η μία μετά την άλλη, χωρίς να μπορώ να καταλάβω κι εγώ το γιατί. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπήρχε καταγεγραμμένη η αντίσταση.
Μα το τραγούδι της φωνής άρχισε να είναι πιο γλυκό…
Την ένιωθα πως ήθελε να γίνουμε φίλες κολλητές: η φωνή κι εγώ. Έπιασα τον εαυτό μου να την αναζητά κάποιες φορές. Κι εκείνη να έρχεται με μια συνέπεια και μια ακρίβεια που με κέρδιζε ακόμα περισσότερο. Και τότε την ένιωσα. Σαν μία αναστάτωση στο ηλιακό μου πλέγμα, εκεί που εδράζει η αγάπη. Μου έκλεισε το μάτι. Μου είπε πως κάθε φορά η παρουσία της θα συνοδεύεται με αυτή την αίσθηση. Συμφωνήσαμε.
Πώς τα ’χε καταφέρει άραγε; Πώς είχε κάμψει τις αντιστάσεις μου; Και το κυριότερο: γιατί δεν ζητούσα πια αποδείξεις; Την κάλεσα κι άρχισα να την ρωτώ. Τη βομβάρδισα με τις απορίες μου. Κι εκείνη ήταν πρόθυμη να μου εξηγήσει το παραμικρό.
«Κάθε φορά που με αναζητάς θα είμαι εκεί, για σένα. Δεν θα σταθώ απέναντί σου, ακόμα κι όταν εσύ η ίδια αποφασίσεις να τιμωρήσεις τον εαυτό σου, να τον στήσεις στον τοίχο. Το έχεις κάνει με επιτυχία στο παρελθόν.
Είμαι δίπλα σου, είμαι μέσα σου, είμαστε ένα»
Τα λόγια της με είχαν μαγέψει…
«Σε γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα κι όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο η πρώτη φορά που αποφάσισες να με εμπιστευτείς ήταν ακριβώς η στιγμή που εμπιστεύθηκες τον εαυτό σου. Κάθε φορά που εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, κάθε που τον ακούς, κάθε που τον αγκαλιάζεις τότε η δική μου φωνή γίνεται ένα με την ύπαρξή σου».
Η εικόνα άρχιζε να ξεκαθαρίζει. Η αίσθηση της αναστάτωσης στο ηλιακό μου πλέγμα γινόταν μια ζεστή αγκαλιά αγάπης.
«Έχω νιώσει τη χαρά σου όταν με επιβεβαιώνεις. Όσο περνάει ο καιρός το κάνεις όλο και συχνότερα, χωρίς περιττές ερωτήσεις, χωρίς αμφιβολίες που πληγώνουν και τις δυο μας».
Η φωνή έμοιαζε πια με χάδι στην ψυχή. Ήταν σαν να γνωριζόμαστε από πάντα. Λαχταρούσα να την ρωτήσω
«Αλήθεια, πώς σε λένε;»
«Είμαι το ένστικτό σου… η φωνή που άρχισες να εμπιστεύεσαι όταν έδωσες στον εαυτό σου την ευκαιρία να σου συστηθεί όπως πραγματικά είναι. Όσο γνωρίζεις καλύτερα εσένα, τόσο η φωνή μου θα παραμένει ένα ευχάριστο τραγούδι για σένα. Είμαι το ένστικτό σου, εκείνο το κομμάτι σου που περιέχει την πιο ουσιαστική σου αλήθεια. Είμαι η δική σου φωνή, υπήρχα πάντα μέσα σου»
Είναι το ένστικτό μου, η φωνή της αλήθειας μου κι εγώ αποφάσισα να ακούω κάθε νότα του τραγουδιού του.
