Η αντίληψη πως η γυναίκα είναι αδύναμη να προστατέψει τον εαυτό της, δημιουργεί στους άντρες μια αίσθηση μυϊκής παντοδυναμίας πάνω στο κορμί και στη ζωή της.
Ναι, ένας άντρας μπορεί να σκοτώσει μια γυναίκα με τα χέρια του και μόνο. Ένας άντρας μπορεί να βιάσει μια γυναίκα ακινητοποιώντας την με το δικό του κορμί. Ένας άντρας ξέρει πώς να χρησιμοποιεί ένα μαχαίρι ή ένα όπλο. Η γυναίκα στα μάτια των αντρών είναι ανίσχυρη να αντιδράσει, να αμυνθεί, να ξεφύγει.
Τέτοιοι άντρες δεν είναι φυσικά ο κανόνας, ευτυχώς για μας. Ωστόσο, υπάρχουν και προκαλούν μεγάλο κακό. Ακόμα κι αν η γυναίκα καταφέρει να ξεφύγει, οι εφιαλτικές μνήμες θα τη στοιχειώνουν για μεγάλο διάστημα.
Από την άλλη, η πατριαρχία καλά κρατεί μέσα από τα πρότυπα που οι ίδιες οι γυναίκες συντηρούν.
Μη μιλάς, μην τον προκαλείς, πώς θα τα καταφέρεις μόνη σου, δεν βρήκες τα κουμπιά του, έτσι είναι όλοι οι γάμοι, τι θα πει ο κόσμος… Μη μιλάς! Η χρυσή συμβουλή των μανάδων μιας άλλης γενιάς, γαλούχησε τις κόρες και τις εγγονές τους με το βαρύ φορτίο της σιωπής.
Επιπλέον, τα κοινωνικά κριτήρια επιλογής συντρόφου έγιναν πιο σημαντικά από την αγάπη και την ευτυχία των κοριτσιών. Είναι καλή περίπτωση γιατί έχει καλή δουλειά, γιατί είναι από καλή οικογένεια, γιατί θα σε έχει στα πούπουλα με τα λεφτά του. Όταν κλείνουν, όμως, οι πόρτες στα σπιτικά, τα πούπουλα μπορεί να γίνουν βαρίδια που σέρνουν χωρίς έλεος την ψυχή τους.
Και τώρα που τα περιστατικά κάθε μορφής βίας και κακοποίησης κατά των γυναικών έχουν αυξηθεί δραματικά, αναρωτιόμαστε σε τι κόσμο ζούμε, τις πταίει…
Όλοι φταίμε γιατί δε μάθαμε στις κόρες μας να φεύγουν και στους γιους μας πως τα χέρια είναι για ν’ αγκαλιάζουν και όχι για να κακοποιούν.
Ευτυχώς, κανένα αρρωστημένο αρσενικό δεν μπορεί να γονατίσει όλες τις γυναίκες. Παρά τον φόβο, εκείνες ενώνουν τη φωνή τους και φωνάζουν πως δεν είναι άβουλες, ούτε αναλώσιμες. Για κάθε γυναίκα που αφανίζεται, άλλες δύο στήνουν το ανάστημά τους ενάντια στην πατριαρχία, στην αλητεία και στην ψυχοπαθολογία.
Σαν τη Λερναία Ύδρα, για κάθε χαμένη ζωή, άλλες δύο ξαναγενιούνται πιο δυνατές και έτοιμες να παλέψουν για το δικαίωμα της γυναίκας στην ευτυχία, στην αυτοδιάθεση του εαυτού της και στην ψυχοσυναισθηματική της ασφάλεια.
Κι όσες από εμάς δεν ξέρουμε πώς να παλέψουμε, ας αρχίσουμε με κάτι απλό. Ας ρωτήσουμε τις κόρες μας αν είναι ευτυχισμένες.
