Βλέποντας το σήμερα, δεν βλέπω φως, μοναχά σκοτάδι.
Μια ακτίνα ηλίου μόνο που και που...
Σιγά – σιγά χάνεται κι αυτή, σβήνει...
Όχι όμως από μόνη της, τίποτα δεν χάνεται από μόνο του
Εμείς οι άνθρωποι ευθυνόμαστε για ό,τι φεύγει, για ό,τι χάνεται.
Θα μπορούσαμε να 'χουμε μόνο φως κι όμως επιλέγουμε το σκοτάδι.
Είμαστε περίεργοι εμείς οι άνθρωποι. Σαν παρατηρητής λοιπόν, έχοντας βγάλει τις παρωπίδες και θέλοντας πια να δω την αλήθεια και τη σκληρότητα αυτού του κόσμου θλίβομαι.
Όντως έχουμε πάρα πολλές δυνατότητες ως όντα το θέμα είναι πως τις χρησιμοποιούμε, αν ο σκοπός μας είναι να κάνουμε κάποιο καλό ή να καταστρέψουμε τη ζωή κάποιου.
Κι όμως το τελευταίο διάστημα αντικρίζω τη δεύτερη εκδοχή που είναι η καταστροφή. Με ποιο δικαίωμα ΕΣΥ, αποφασίζεις να μπεις μεσ’ τη ζωή κάποιου και να τη καταστρέψεις επειδή μέσα σου είσαι κενός. Παίρνεις ζωή με τη θλίψη άλλων πόσο άρρωστος είσαι;
Από πότε η κακοποίηση είτε λεκτική είτε σωματική είναι η δικαίωση; Αποφασίζεις να κάνεις σχέση με κάποιον άνθρωπο για να τον κάνεις να νιώθει ασφαλής μαζί σου, σου δίνει ένα κομμάτι του και συ αποφασίζεις να το εκμεταλλευτείς επειδή πλέον δεν σου κάνει. Πρεπεί να μάθεις ότι όταν κάτι δεν μας κάνει απλώς το αφήνουμε να φύγει, δεν το ακουμπάμε ούτε του κάνουμε κακό με την δικαιολογία «με νευρίασε».
Το ίδιο λοιπόν ισχύει και με φωτογραφικό υλικό προσωπικών στιγμών που εκείνη τη στιγμή το κάθε άτομο αποφάσισε να σε εμπιστευτεί και να κρατήσετε κάτι για σας. Το να το διαρρεύσεις δεν σε καθιστά μάγκα αντιθέτως, δείχνει πόσο λίγος είσαι. Πόσο δυστυχισμένος είσαι... Δεν ξέρω αν η μεγαλύτερη μου λύπη είναι για το άτομο το οποίο υπέστη αυτόν τον χειρισμό ή για σένα που δεν θα μάθεις ποτέ σου να εκτιμάς και να αγαπάς και θα 'σαι πάντα κενός μέσα σου.
Ας προσπαθήσουμε από σήμερα να διώξουμε το σκοτάδι.
Να υπάρχει μόνο το φως και κάθε φορά που θα βλέπουμε μια ανάρμοστη πράξη να τη δαχτυλοδειχτούμε και να μην την υποστηρίζουμε με τη σιωπή μας, γιατί η σιωπή είναι συνενοχή.
